Αφήνει το παιχνίδι του να κάνει όλο το talking (SportDay / Αλέξης Σπυρόπουλος)

Πριν από έξι-επτά χρόνια στη βόρεια Γερμανία, παραμονή του πρώτου ματς της Εθνικής (στο Αμβούργο) για τα προκριματικά του Μουντιάλ 2002, έπαιζαν οι Ελπίδες στο γειτονικό Λίμπεκ. Ενα πράγμα προσπαθούσα τότε, και δεν μπορούσα, να καταλάβω. Πώς ήταν δυνατόν να μην είναι βασικός στους μικρούς ο Κώστας Κατσουράνης.

Δύο άνθρωποι στο ξενοδοχείο, θυμάμαι, αναρωτιόμασταν και το συζητούσαμε. Εγώ... ποδοσφαιρικώς. Κι ο Καίσαρης... λόγω φιλίας με τον (εργοδότη του Κατσουράνη) Αρη Λουκόπουλο! Αλλ' ο κυρ Γιάννης (Κόλλιας) είχε τα δικά του σκεπτικά. Τω καιρώ εκείνω στην U-21 μεσουρανούσαν ο Γήττας, ο Κυριαζής, ο Ταραλίδης, ο Βενέτης, ο Μπερνεάνου.

Ανέκαθεν, ο Κώστας ήταν παιδί που άφηνε το παιχνίδι του to do all the talking. Δεν χρειαζόταν να πει τίποτα. Δεν χρειαζόταν, επίσης, να γράψει κανείς τίποτα. Μιλούσε το πώς έπαιζε. Για την ακρίβεια, φώναζε. Ηταν η εποχή που ο Κατσουράνης «έκανε χάρη» που έπαιζε στην Παναχαϊκή. Δεν το 'πε, έτσι, κανείς για να βγουν μετά στο μεϊντάνι οι Παναχαϊκάρες και να επικαλεστούν τον Δαβουρλή, τον Στραβοπόδη, τον Μιχαλόπουλο. Μερικά χρόνια μετά, ο ίδιος Κατσουράνης «έκανε χάρη» που έπαιζε στην ΑΕΚ. Ο Ντέμης Νικολαΐδης το είπε ακριβώς έτσι, με την προφανή έννοια ότι το επίπεδο-Κατσουράνης το 2004 ήταν υψηλότερο από (και συνεπώς ασύμβατο με) το επίπεδο-ΑΕΚ του 2004, κι εμφανίστηκαν στο μεϊντάνι οι ΑΕΚάρες, παρέα με τους κατ' επάγγελμα αντιρρησίες, να επικαλεστούν τον Νεστορίδη, τον Παπαϊωάννου, τον Μαύρο. Πάντοτε οι άνθρωποι καταλαβαίνουν μόνον όσα θέλουν ή όσα το φτωχό μυαλό αφήνει να καταλαβαίνουν. Μακάριοι!

Το καλοκαίρι του 2004, όταν όλοι οι ήρωες του Euro εξαργύρωναν (ή κοίταζαν πώς θα γίνει να εξαργυρώσουν στο μάξιμουμ) την Πορτογαλία, ο Κώστας, 100% συνειδητοποιημένος, υποτίμησε το νόμισμά του για να υπερτιμήσει την τρέχουσα μετοχή της ΑΕΚ. Δύο χρόνια αργότερα, της έφερε και ένα δισεκατομμύριο! Και πάλι άφησε μονάχα το παιγνίδι του, και τη ζωή του, to do all the talking. Αυτός είναι, εκτός από κορυφαίος σύγχρονος Ελληνας ποδοσφαιριστής, ο Κατσουράνης. Πάντοτε του παιζόμενου ποδοσφαίρου, ποτέ του κουβεντιαστού.

Παίζει (και βγαίνει νικητής σε) τελικό Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος με τη νεογέννητη Μελίνα σταμπαρισμένη στο μέσα φανελάκι επειδή αυτό ένιωθε και γούσταρε, θα πάει στη Βανδή και δεν έχει κανένα πρόβλημα να καθίσει... δεύτερο τραπέζι, δεν θα τον δείτε σε περιοδικά και στα λαιφστάιλ, ούτε καν σε αθλητική εκπομπή, με το που θα ανοίξει το κινητό (μετά το ματς της Μπενφίκα) η πρώτη δουλειά θα 'ναι να μιλήσει με τον Λυμπερόπουλο για την ΑΕΚ, και δεν πούλησε ούτε θα πουλήσει ποτέ ΑΕΚοφροσύνη, ή πάσης φύσεως -οφροσύνη.

Το πρωτοσέλιδο της «A Bola» προ ημερών. «Ο μυστικός κόσμος του Κατσουράνη». Ή, κατά βάθος, η αμηχανία των δημοσιογράφων στη Λισσαβώνα που δεν ξέρουν σχεδόν τίποτα για τον, έξω απ' τις τέσσερις γραμμές του γηπέδου, Κώστα. Ούτε θα (τους αφήσει να) μάθουν. Μπορεί κανείς να τους βεβαιώσει, ο Κατσουράνης δεν κρύβει κανένα μυστήριο. Και δεν έχει κανένα τέτοιο, μιντιακό, ενδιαφέρον. Είναι μονάχα το παιχνίδι του Κατσουράνη. Οπως το vivere του Κατσουράνη. Ευθύ, καίριο, ξεκάθαρο, με άποψη.

Δίχως την ανάγκη του θορύβου που θα κάνει το τόσο να φαίνεται τόοοοσο. Αρχές Αυγούστου, τον συνάντησα στη Βιέννη μονάχα ώρες πριν από το επίσημο ντεμπούτο του με την Μπενφίκα. Αρκούσαν η προετοιμασία και δυόμισι φιλικά για να 'χει αντιληφθεί ότι «εδώ είναι εύκολα για μένα». Οχι με την αφ' υψηλού προδιάθεση (και καλά, εγώ ο παικταράς, που... τι να μου πουν αυτοί εδώ), μόνο με τον ρεαλισμό του ανθρώπου που συνειδητά δεν φουσκώνει και δεν θεωρεί ή δεν πλασάρει σαν κανένα κατόρθωμα, το αναμενόμενο επίτευγμά του ότι θα τα καταφέρει να 'ναι ανταγωνιστικός στο ύψος-Μπενφίκα. Το βράδυ, στην παρθενική εμφάνισή του στο Πράτερ, έπαιξε χαλαρά. Δίχως την παραμικρή προσπάθεια να το παρακάνει για να (επί)δείξει ποιος είναι. Τι ψώνισαν.

Στη Ζένιτσα τον Οκτώβριο, όταν έβαλε ένα από τα τέσσερα γκολ της Εθνικής εναντίον της Βοσνίας/Ερζεγοβίνης, έλεγα... πως δεν το 'θελε. Ο Χρήστος (Σωτηρακόπουλος) έλεγε πως το 'θελε. Πήγε και τον ρώτησε. «Το 'θελες; Επειδή έχουμε διαφωνία με τον Αλέξη». «Εσύ τι θέλεις να πω; Ο,τι μου πεις εσύ, αυτό θα πω», του έκανε ο Κώστας. «Να πεις ότι το 'θελες», του λέει ο Χρήστος.

«Ωραία, λοιπόν. Το 'θελα». Και κούνησε το κεφάλι, ψηλά και προς τα πίσω. Οπως όταν λέμε... όχι! Αυτός είναι ο Κατσουράνης, που δεν αυτομεγεθύνεται ποτέ. Και, καμιά φορά, αυτοϋποτιμάται με χιούμορ. Στην Πορτογαλία είναι «η αγορά της χρονιάς» δίχως να δίνει την παραμικρή, πέρα από την μπάλα του, τροφή. Η σχέση είναι ισότιμη.

Ούτε ο Κατσουράνης «κάνει χάρη» που παίζει στην Μπενφίκα ούτε η Μπενφίκα τού «κάνει χάρη» να τον έχει παίκτη. Στην Αγγλία, με οκταπλάσια τιμή αγοράς, ο holding midfielder της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ είναι (εάν μιλάμε για τεχνητά παραφουσκώματα και «χάρη» της ομάδας στον παίκτη) ο Κάρικ. Χα!