Λοξές ματιές προς το μέλλον (SportDay / Νίκος Παπαδογιάννης)

Βράδυ Τετάρτης, όσο διαρκεί ο χειμώνας, πάει να πει βράδυ Ευρωλίγκας. Οσο όμως παρακολουθώ τους αγώνες του Ολυμπιακού, του Αρη και των άλλων ομάδων της κορυφαίας διοργάνωσης του διασυλλογικού μπάσκετ, θα ρίχνω λοξές ματιές στον υπολογιστή, για να παρακολουθώ την εξέλιξη ενός αγώνα που θα διεξάγεται 70 χιλιόμετρα βορειότερα από το λημέρι της ULEB: Τζιρόνα-Πανιώνιος.

Η τρίτη και τελευταία πράξη ενός προημιτελικού που αποδείχθηκε πολύ πιο ζουμερός απ' ό,τι προσδοκούσα. Πριν το σχολιάσετε ειρωνικά αυτό το τελευταίο, σημειώστε ότι εξίσου ψόφιο τον περίμεναν οι ίδιοι οι άνθρωποι του Πανιωνίου. Οι περισσότεροι προετοιμάζονταν για ένα ξερό 0-2. Να, όμως, που οι δύο ομάδες έφτασαν να παίζουν την πρόκριση στο φάιναλ φορ του EuroCup σε μία αναμέτρηση 40 λεπτών.

«Σιγά την Τζιρόνα», είπατε; Mα... ρίξτε μια ματιά στη βαθμολογία του ισπανικού πρωταθλήματος, του δυσκολότερου σε ολόκληρη την Ευρώπη. Η πλούσια ομάδα από τη Βόρεια Καταλωνία («Ακασβάγιου» την ονόμασε ο χορηγός της) βρίσκεται στην 3η θέση, μπροστά από τις υπερδυνάμεις της Ευρωλίγκας Μπαρτσελόνα, Μπανταλόνα και Μάλαγα. Παίκτες σαν τον Φούτσκα, τον Θόρντον, τον Μπάγκαριτς, τον Μαρκ Γκασόλ και τους βετεράνους πρώην «πράσινους» Μίντλετον και Μακντόναλντ, ο φετινός Πανιώνιος μπορεί μόνο να τους ονειρευτεί.

Ονειρεύεται, επίσης, πρόκριση. Στον πρώτο αγώνα, στο όμορφο γηπεδάκι «Φονταζάου» (όπου η Εθνική μας έκανε σερί 7-0 στην πρώτη φάση του Ευρωμπάσκετ '97), πλησίασε τη νίκη, αλλά την έχασε στα τελευταία λεπτά. Στο δεύτερο, στο Ελληνικό, ανέτρεψε ντεζαβαντάζ 13 πόντων και κέρδισε με 82-69. «Νίκησα τον δάσκαλό μου», καμάρωσε ο Λούκα Παβίτσεβιτς, καθισμένος δίπλα στο Σβέτισλαβ Πέσιτς. Η Τζιρόνα μάζεψε πολλά «εγώ» και κινδυνεύει να πληρώσει το τίμημα, αφού οι καβγάδες είναι συχνοί και η ομόνοια είδος εν ανεπαρκεία. Θα μπορέσει, όμως, να της διδάξει ένα μάθημα ο Πανιώνιος των 7-8 παικτών;

Το εύχομαι ολόψυχα. Οχι μόνο επειδή είναι ευπρόσδεκτη οποιαδήποτε διεθνής επιτυχία ελληνικής ομάδας, αλλά και για να επιβραβευθεί η εκσυγχρονιστική προσπάθεια του Ηλία Λιανού και όσων εργάζονται γι’ αυτόν. Κόντρα στη γειτονίστικη λογική της περιβόητης «πλατείας», ο Πανιώνιος μετακόμισε πριν από 1,5 χρόνο στο ευρύχωρο κλειστό του Ελληνικού, προχώρησε σε μελετημένες κινήσεις σε όλα τα επίπεδα (απόδειξη η συμφωνία του με το SuperSport για τα τηλεοπτικά δικαιώματα), συμμάζεψε τα οικονομικά του και, το κυριότερο, απέφυγε τα λάθη παρελθόντων ετών.
Οι αναπόφευκτες δυσκολίες αντιμετωπίζονται πια με σύνεση και ψυχραιμία, δίχως σπασμωδικές ενέργειες πανικού. Αμφιβάλλετε ότι ο Πανιώνιος λ.χ. του 2002 θα είχε ξαναντύσει στα κυανέρυθρα κακήν κακώς τον Διαμαντόπουλο; Δεν έχω κάτι προσωπικό εναντίον του, εννοώ απλώς ότι η ιστορία δεν γράφεται με πισωγυρίσματα. Παρόμοιο ήταν και το μήνυμα που εστάλη στον Νίκο Οικονόμου, αν και όχι με τον πιο κομψό τρόπο.

Αν προκριθεί στο φάιναλ φορ ο Πανιώνιος, μάλλον θα το φιλοξενήσει κιόλας στο Ελληνικό. Ηδη έχουν εξασφαλίσει την πρόκρισή τους η Βίρτους Μπολόνια και η Εστουδιάντες, οπότε η λάμψη είναι εγγυημένη.

Και, αν μου επιτρέπετε μια αιρετική άποψη, ο Πανιώνιος αξίζει να επιβραβευθεί και για την απόφασή του να παίξει σε διοργάνωση της FIBA. Mπορεί να «νίκησε» η ULEB στον εμφύλιο του ευρωπαϊκού μπάσκετ, αλλά αυτό δεν την εξαγνίζει για τις αμαρτίες του παρελθόντος. Οσο κι αν γίνεται κουραστικός (για μερικούς) ο Γιώργος Βασιλακόπουλος με τις εμμονές του, το δίκαιο το είχε εξαρχής με το μέρος του.