Η αποκρυσταλλωμένη επίγνωση του 0-1 (SportDay / Αλέξης Σπυρόπουλος)

Η ωραία πλευρά με τα επιμορφωτικά ταξίδια στον ποδοσφαιρικό πολιτισμό είναι αυταπόδεικτη, συνεπώς είναι και περιττό να αναλυθεί. Το άσχημο κομμάτι αρχίζει όταν το ταξίδι τελειώνει... και πρέπει κανείς να επιστρέψει. Το ξέρω καλά το συναίσθημα. Βάζεις τα κλάματα!

Ο Ντέμης Νικολαΐδης, την περασμένη εβδομάδα, πήρε τον Σέρα Φερέρ και πήγαν στο Λονδίνο. Ο Ισπανός δεν γινόταν να μη γυρίσει πίσω. Ο Νικολαΐδης δεν είχε... καρδιά να γυρίσει πίσω. Έμεινε και πήγε την Τρίτη το βράδυ στο Τσέλσι-Πόρτο, να δει (εκτός των άλλων) Μπρούνο Αλβες και Πάουλο Ασουνσάο.

Μου τηλεφώνησε κατά τις 9:30 από το «Στάμφορντ Μπριτζ» λίγο πριν από τη σέντρα, «για να ζηλέψεις». Είχε στο πρόγραμμα και έμεινε και την Τετάρτη για το Αρσενάλ-Αϊντχόφεν. Εάν είχε και τίποτα ΟΥΕΦA την Πέμπτη, έτσι όπως τον άκουγα, θα 'μενε και για το ΟΥΕΦA. Απορώ πώς δεν την έκανε για καμιά Γλασκώβη ή κάνα Νιουκάσλ.

Ή κάνα Παρίσι, για την Μπενφίκα. Εννοείται ότι τα γράφαμε και χθες για τους παραλογισμούς του περιβάλλοντος στην Ελλάδα, εδώ το ταξίδι στην Αρσενάλ αντιμετωπίστηκε από... επικοινωνιακό τρικ έως... ισχυρή ένδειξη ότι η ΑΕΚ έχει παραιτηθεί από τον στόχο της δεύτερης θέσης στο πρωτάθλημα!

Ο καθένας, ως εκεί που του κόβει. Κι ως εκεί που είναι τα μέτρα του. Εάν υπάρχει η μία καλή πλευρά στην... πίκρα της επιστροφής από το (αιώνες μπροστά) προηγμένο Λονδίνο, αυτή είναι ότι η ΑΕΚ, διαπιστωμένα πια, κερδίζει μέτρα από την bottom line στην οποία είχε φτάσει στο τέλος του δίμηνου Ιανουαρίου-Φεβρουαρίου.
Η bottom line ήταν το 1-4 από τον Παναθηναϊκό και το (αθροιστικό) 0-4 από την Παρί Σεν Ζερμέν. Σήμερα το δείγμα είναι βάσιμο για να ξέρουμε ότι εξελίσσεται η διαδικασία ανάκτησης εδάφους. Ποιο είναι το δείγμα; Οι τρεις διαδοχικές, ενώ καμία δεν έμοιαζε α πριόρι δεδομένη, νίκες με Απόλλωνα Καλαμαριάς, Αρη, Λάρισα.
Μάρτιο, με πέντε αγωνιστικές να μένουν έως το νήμα και τον ανταγωνισμό να μαίνεται, είναι «εκτός τόπου και χρόνου» να προσεγγίζει, πια, κανείς τις εμπλεκόμενες ομάδες και τα παιχνίδια τους με κριτήρια ποιότητας, απόδοσης, ομορφιάς, θεάματος.

Τα παιχνίδια δεν τα παίζεις πλέον για να τα χαρείς. Τα παιχνίδια τα παίζεις για να χαρείς ότι τα κέρδισες. Η ΑΕΚ κιόλας, σε 25 ματς, έφτασε τα 48 γκολ. Ως το φινάλε, δηλαδή, πηγαίνει για 55-60. Πρόπερσι, στα 30 ματς έβαλε 46 (γκολ). Πέρυσι, μόλις 42. Αρκετά. Περισσότερα, του χρόνου πάλι. Τώρα είναι ο καιρός για τα 1-0 και τα 0-1.

Στο Αλκαζάρ είδα ΑΕΚ με αποκρυσταλλωμένη επίγνωση. Μπήκε στο γήπεδο κι ήξερε τι (θα) έπαιζε. Υπενθυμίζω ότι ερχόταν από το να έχει χάσει τρία σημαντικά στελέχη (Ζούλιο Σέσαρ, Μαντούκα, Καφές) σε πέντε μέρες μέσα. Δεν είναι, εδώ που φτάσαμε, τι επιθυμεί κι οραματίζεται ο κόουτς. Είναι τι μπορούν οι διαθέσιμοι (παίκτες).

Εκείνο που μπορούσαν ήταν, πρώτον, να επιβληθούν και, δεύτερον, να κατοχυρώσουν την επιβολή τους. Το πρώτο δεκαπεντάλεπτο ήταν συνειδητό και σαρωτικό. Ήλθε, αναμενόμενα, το γκολ. Κι ύστερα, επί σχεδόν 80 λεπτά, δεν συνέβαινε σχεδόν τίποτα.

Να κάνεις μες στο Αλκαζάρ (εναντίον αντιπάλου με πληθωρικό μεσοεπιθετικό εξοπλισμό) να μη συμβαίνει τίποτα, σαν σε σεμινάριο ενώπιον του οποίου η ιταλική σχολή θα έγλειφε τα δάχτυλά της, όλο αυτό δεν είναι όσο απλό ακούγεται. Επιτυγχάνεται (καλοί και άγιοι οι νέοι, αλλά) μονάχα με μία προϋπόθεση. Τους πεπειραμένους.
Η ΑΕΚ, στη Λάρισα, δεν είχε τα στρατεύματα για να βγει με οίστρο και ταχύτητα στην κόντρα. Να κάνει το αποτέλεσμα πειστικό. Τι ευτύχησε να έχει; Ταυτόχρονα στην ενδεκάδα και Δέλλα και Ζήκο και Εμερσον και Τσιρίλο και Ιβιτς και Λυμπερόπουλο. Βαρύ σχήμα. Αλλά και βαριά χαρτιά. Το βάρος της εμπειρίας. Της προσωπικότητας.

Οι μικροί, εάν για κάποιους λόγους ανωτέρας βίας ήταν αυτοί πλειονότητα στην ενδεκάδα, φανταστείτε Μόρα και Κυριακίδη και Κονέ και Πλιάτσικα και Χέτεμαϊ και Καπετάνο στις θέσεις όσων προαναφέραμε, κατά πάσα πιθανότητα δεν θα το 'βγαζαν εις πέρας το 0-1. Για τους μεγάλους ήλθε, αν αφαιρέσεις ελάχιστες στιγμές, σαν παιχνιδάκι.

Οι επικρίσεις ήταν ότι δεν το 'καναν (και) με στυλ. Δύο-δυόμισι ώρες μετά, συνειδητοποίησαν τη χρυσή αξία του νέτου-σκέτου 0-1. Και ο Νικολαΐδης (συνειδητοποιούσε) πόσο πολύ... τον αγαπά ο Θεός. Μάλλον επειδή τον αγαπούν τόσο λίγο... οι άνθρωποι (του ελληνικού ποδοσφαίρου).