Οι φουρτούνες στο πέλαγος Ντούντου (SportDay / Αλέξης Σπυρόπουλος)

Με το πρωτάθλημα τελειωμένο από τον Φεβρουάριο, ο Ολυμπιακός έχει ήδη μπει στην πιο παρατεταμένη μεταγραφική περίοδο... της ιστορίας. Μάρτιο με Αύγουστο, μας κάνουν έξι μήνες! Χαρά και εφιάλτης, μαζί. Γήπεδο ανοικτό, για σίριαλ που εξιτάρουν ώσπου να κουράσουν.

Είναι, ομολογουμένως, σημαντικό σταυροδρόμι. Η χειρότερη, σε αποτελέσματα και σε εικόνα, σεζόν Τσάμπιονς Λιγκ στα χρονικά του κλαμπ έφερε πτώση εισιτηρίων και στο ελληνικό πρωτάθλημα... όχι ακριβώς ευκαταφρόνητη (μείον, μέσος όρος, κάπου 5.000 κομμάτια).

Η δε απήχηση, σε όσους το 2004 είχαν σπεύσει να αγοράσουν τα τριετή διαρκείας, ξέπεσε να 'ναι πιο χαμηλή από ποτέ. Κάτι, συνεπώς, πρέπει να γίνει. Είναι, με την αυτονόητη τήρηση όλων των αναλογιών, ό,τι τώρα (ύστερα από τρεις διαδοχικές περιόδους απογοητεύσεων) στριμώχνεται να κάνει ο Μπερλουσκόνι στη Μίλαν. Και πάει να πάρει τον, πλέον φανερά βαριεστημένο στη Βαρκελώνη, Ροναλντίνιο. Εάν κανείς ρωτά, θεωρώ κακή φίλαθλη νοοτροπία το εκβιαστικό «φέρε παικταράδες για να αγοράσω εισιτήριο». Στο γήπεδο πηγαίνεις, υποτίθεται, για την ομάδα.

Οποιος και να παίζει σ' αυτήν. Το παγκόσμιο «Σύμβολο της Πίστης», το «Ανφιλντ»... στο απέναντι άκρο αυτής της φέρε-για-να-έλθω νοοτροπίας, έχει φτάσει να επικρίνεται από τον βρετανικό Τύπο ως παράδειγμα κοινού που, «και αχνιστά σκατά να τους σερβίρουν», εκείνοι θα είναι εκεί. Καμιά φορά, όμως, ανεξάρτητα από τη νοοτροπία του κακομαθημένου πελάτη, το ίδιο το κλαμπ «κάτι πρέπει να κάνει». Το «Ολντ Τράφορντ» δεν κινδύνευε να μείνει με αδειανά καθίσματα, αλλά ο σερ Αλεξ αποφάσισε τη σπατάλη για τον Ρούνι. Τι εισέπραξε η Γιουνάιτεντ από τους φαν; Μερικά πανό, στο ντεμπούτο του Ρούνι, «Ευχαριστούμε για το Δώρο». Καλό δείγμα interactive σχέσης. Εδώ, με ό,τι επικρατεί στη μενταλιτέ τριγύρω, ο Σωκράτης Κόκκαλης μοιάζει πειθαναγκασμένος «να κάνει κάτι».

Εκτός από πειθαναγκασμένος, μοιάζει και αποφασισμένος να το κάνει. Επέλεξε, για αρχή, να ξανοιχτεί στο πέλαγος Ντούντου και να αντιμετωπίσει τη φουρτούνα που αναλογεί στο υψηλό εγχείρημα. Η επιλογή αποκαλύπτει (ενώ η περσινή με τον Ζε Ρομπέρτο, ασχέτως πώς κατέληξε, δεν αποκάλυπτε) σωστή αθλητική κατεύθυνση.
Ο Ζε Ρομπέρτο, από την Μπάγερν και το Μουντιάλ στη Σάντος, είναι σήμερα το υπόδειγμα της ανεπίστρεπτης κάτω βόλτας. Ο Ντούντου είναι, απ' όπου και να το πιάσεις, το πακέτο που αξίζει κάθε κόπο. Ηλικία; Μόνο 24 ετών. Στάτους; Αναντικατάστατος στην CSKA Μόσχας. Ποιότητα; Εθνική Βραζιλίας. Μεταπωλητική αξία; Τεράστια. Θέση; Η πιο νευραλγική στο ποδόσφαιρο.

Ο Ντούντου στην CSKA έχει, μάλιστα, τρόπον τινά... αυτοπεριοριστεί. Οταν η Βραζιλία πήρε το Μουντιάλ Νέων το 2003 στα Εμιράτα, εκεί που έλαμψε ο Ντανιέλ Καρβάλιο κι ο κόσμος υποψιάστηκε ότι ο Ντανιέλ Αλβες θα 'ναι ο επόμενος Καφού, ο Ντούντου από θέση αμυντικού χαφ βγήκε (και) πρώτος σκόρερ της διοργάνωσης!
Το τόλμημα είναι αυτονόητα δύσκολο... κι ο «προκλητικός» Σέλουκ ξέρει πολύ καλά τι (αδιάφορο αν ενοχλεί πώς το) λέει. Η CSKA έχει πάγια πολιτική, να αγοράζει ό,τι ξεπηδά στα U-20 τουρνουά. Τον Ντούντου (σε χρονικό σημείο που δεν είχε δικαίωμα συμμετοχής στην πορεία προς την κατάκτηση του Κυπέλλου UEFA, κι όμως) έδωσαν 3,5 εκατομμύρια στους Ιάπωνες για να τον αποκτήσουν.

Μερικούς μήνες μετά, πήραν και τον Ζο. Τώρα, έδωσαν πάνω από έξι (εκατομμύρια ευρώ) για τον Ραμόν. Είναι ωφέλιμη η επίγνωση, σε ποιο επίπεδο παίζουν. Και σε ποιο επίπεδο they mean business. Οσο γι' αυτά τα... κλασικά, ότι ο Ντούντου δεν είναι ευτυχισμένος στη Μόσχα κ.λπ., δεν υπάρχει Βραζιλιάνος που να μην τα περνά και να μην τα λέει.

*Είναι κάτι σαν εθνικό χόμπι γι' αυτούς. Τα έλεγε κι ο Βάγκνερ Λαβ, απειλώντας ότι θα μείνει στη Βραζιλία και δεν θα γυρίσει πίσω ποτέ, τα Χριστούγεννα (πέντε μήνες), πριν οδηγήσει την CSKA στο UEFA. Λίγη φοβέρα (αποδείχθηκε ότι) ήθελε...