Μετά το «φιλικό», η Εθνική έχει όχι «μεσημεριανό», αλλά… ταβερνόξυλο

Το παιχνίδι με την Κύπρο δεν αντέχει σε σοβαρή κριτική. Δεν προσφέρεται ούτε ως τεστ προόδου για εξαγωγή συμπερασμάτων. Γιατί πρόκειται για το πιο… φιλικό επίσημο παιχνίδι στην ιστορία της Εθνικής και δεν θα υπάρξει ποτέ άλλοτε κάτι τέτοιο. Κρατάμε μόνο τη συγκινητική στιγμή της ανάκρουσης του εθνικού ύμνου, άντε και την παρουσία του Αλέξανδρου Σαμοντούροβ που έρχεται με… φόρα και δεν θα είναι έκπληξη να έχει ρόλο σε ένα από τα προσεχή παιχνίδια. Κατά τα άλλα, η ελληνική ομάδα έβγαλε την υποχρέωση παίζοντας στο ρελαντί, απέφυγε την αχρείαστη καταπόνηση και κάποιον τραυματισμό και κοιτάζει απλώς μπροστά.

Ο Βασίλης Σπανούλης πιθανώς να προτιμούσε μια έξτρα μέρα προπόνησης αντί του εύκολου αγώνα με την Κύπρο. Όμως ακόμη και αυτή η χαλαρή αναμέτρηση μπορεί να ήταν ό,τι έπρεπε για να μην καταπονηθεί παραπάνω η ελληνική ομάδα έχοντας σε απόσταση 19 ωρών ένα παιχνίδι που θα απαιτήσει πολύ κόπο και ενέργεια για να κερδηθεί. Ας μην γκρινιάζουμε, γιατί οι Γεωργιανοί έχουν μεν λίγες ώρες παραπάνω ξεκούρασης, αλλά δαπάνησαν πολλαπλάσια ενέργεια απέναντι στην Ιταλία.

Τέρμα η αβρότητα, τώρα έχει… βαρβαρότητα!

Μετά το «φιλιούνται-αγκαλιάζονται» του Σαββάτου, η Εθνική ομάδα θα συναντήσει έναν αντίπαλο με άγριες διαθέσεις, σε ένα παιχνίδι που πιθανώς να κρίνει-όχι μαθηματικά αλλά ουσιαστικά-την πρωτιά του ομίλου. Σε αντίθεση με τους συμπαθείς Κύπριους, οι Γεωργιανοί θα κάνουν τα κορμιά των διεθνών να τους νιώσουν και να μελανιάσουν.

Ο Αλεξάνταρ Τζίκιτς μπορεί στο παρουσιαστικό να θυμίζει περισσότερο τενόρο παρά προπονητή μπάσκετ, αλλά μην σας ξεγελά. Είναι ένας πανέξυπνος κόουτς και έχει στα χέρια του μια ομάδα μαχητών που θα βγάλουν το λάδι στην ελληνική ομάδα. Θα τη δείρουν, θα βάζουν χέρια στις μπάλες, θα βάλουν πίεση στα ριμπάουντ, θα τρέξουν σε κάθε ευκαιρία και είναι δεδομένο πως δεν τους έχουμε για… μεσημεριανό. Και ας γίνεται το τζάμπολ στις 15:00.

Η Γεωργία δεν έχει-όπως κάποτε-να επιδείξει μόνο τον εμβληματικό Τόκο Σενγκέλιακαι τον αγαθό γίγαντα, τον δικό μας «Γιώργη» Σερμαντίνι. Οι δυο παλιοσειρές έχουν περάσει σε δεύτερο ρόλο, ο πρώτος λόγω της καρδιακής αρρυθμίας που περιορίζει τα λεπτά του στο Ευρωμπάσκετ (όπου παίζει με προσωπική ευθύνη και αυτοθυσία, όπως τότε στα «παράθυρα» που έπαιζε τη μια μέρα στην Ευρωλίγκα και την επόμενη στα προκριματικά) και δεν αποκλείεται να παίξει ακόμη λιγότερο ή καθόλου την Κυριακή. Και ο δεύτερος γιατί πλέον στα 37 και πατέρας πέντε παιδιών, είναι ακόμη πιο αργός από ό,τι στα νιάτα του και δεν ταιριάζει σε μια ομάδα που διακρίνεται από σκληράδα και ένταση και μόνο επιστρατεύοντας αυτές στο μέγιστο μπορεί να προβληματίσει ανώτερους ποιοτικά αντιπάλους όπως η Ελλάδα.

Το κέντρο βάρους πλέον έχει μετατοπιστεί στους δύο ΝΒΑερ της ομάδας, που είναι και τα βαρόμετρά της. Τον πυραυλοκίνητο Σάντρο Μαμουκελασβίλι που ορμά στο καλάθι σαν ταύρος σε υαλοπωλείο αλλά απειλεί και από μακριά και τον πιο δαντελένιο αλλά φοβερά ποιοτικό Μπιτάντζε. Δίπλα σε αυτούς βρίσκουν χώρο να δράσουν παίκτες που διακρίνονται περισσότερο για την ένταση που βγάζουν παρά το ταλέντο τους: ο Μπόλντγουιν, που δίνει μια κάποια οντότητα στην περιφέρεια μιας χώρας που μοιάζει να παράγει μόνο ψηλούς, ο Μπουριανάντζε που θυμίζει «άσβερκο» πορτιέρη αλλά κάνει πολλή χρήσιμη «βρώμικη» δουλειά, ο Σανάντζε που πέρσι έπαιζε Elite League αλλά με τη λειψανδρία στα γκαρντ είναι… ελίτ για την εθνική του ομάδα στην περιφέρεια και ο Αντρονικασβίλι που δεν είχε την πρόοδο που θα περιμέναμε αλλά είναι ό,τι πλησιέστερο σε πλέι μέικερ καλού επιπέδου έχει βγάλει η πατρίδα του εδώ και χρόνια.



Το ροτέισον σταματά εκεί, στους οκτώ παίκτες, αφού το επίπεδο των υπολοίπων τεσσάρων είναι πολύ πιο χαμηλό. Ό,τι στερείται, ωστόσο, η Γεωργία σε ποιότητα και βάθος, προσπαθεί να το αναπληρώσει με πάθος, σκληράδα και αυταπάρνηση. Με ένα κοινό που πιστεύει στην πρόκριση ακόμη και στην οκτάδα (γιατί όχι, αφού αν δεν πέσει πάνω στη Γαλλία στους «16» όλοι οι υπόλοιποι από τον τέταρτο όμιλο «παίζονται») και έχει έρθει κατά εκατοντάδες στη Λεμεσό, ποιος μπορεί να τους αρνηθεί το δικαίωμα στο όνειρο; Ο Τζίκιτς προανήγγειλε ροτέισον, καθώς ο δικός τους «τελικός» είναι την Πέμπτη κόντρα στη Βοσνία, ωστόσο δεν αποκλείεται να πρόκειται απλώς για μπλόφα.

Η ελληνική ομάδα δεν πρέπει να επαναπευτεί στον τίτλο του φαβορί ή την ξεκάθαρη υπεροχή της σε ποιότητα, εμπειρία και βάθος. Θα πρέπει πρωτίστως να είναι σκληρή, να απαντήσει στο ξύλο με ξύλο, γιατί το ταλέντο από μόνο του δεν φτάνει για να κερδίσεις στο Ευρωμπάσκετ. Είναι πρώτα «battle for wills» (ποιος το θέλει πιο πολύ, δηλαδή), όπως λέει και το λατρεμένο soundtrack του Rocky.



ΥΓ: Η καλύτερη ομάδα του τουρνουά μέχρι τώρα λέγεται... Γερμανία. Μήπως θα πρέπει να αναθεωρούμε ότι η Σερβία είναι αδιαφιλονίκητο φαβορί για τον τίτλο; Ειδικά αν ο «Ρόμπιν» (δίπλα στον «Μπάτμαν» Γιόκιτς) Μπογκντάνοβιτς δεν αγωνιστεί στην υπόλοιπη διοργάνωση, η ισορροπία δυνάμεων αλλάζει.

ON DEMAND: Όλα τα ρεπορτάζ στο επίσημο κανάλι του bwinΣΠΟΡ FM στο youtube