Τον Σάντος ξεχάσαμε…

«Τι έγινε, ρε παιδιά», που έλεγε και ο Σπύρος Παπαδόπουλος. Αυτό, λοιπόν, που έγινε είναι ότι… ξεχαστήκαμε!

Είδαμε τη Γαλλία, και τρομάξαμε με την επίθεσή της. Είδαμε τη Βραζιλία, και τρίβαμε τα μάτια μας με τη βγαλμένη από τα παλιά φαντασία της, αλλά και την ανασταλτική της λειτουργία, που είναι για σεμινάριο, από τα προκριματικά ακόμα. Είδαμε και την Αργεντινή, και είπαμε πως «χτίζει» χαρακτήρα νίκη με τη νίκη. Και είδαμε, επίσης, την Αγγλία, που μπορεί να ονειρεύεται με τέτοιο κέντρο, και την Ολλανδία, του πιο μπαρουτοκαπνισμένου προπονητή σε αυτό το Μουντιάλ, Λουίς φαν Χάαλ, που έχει «ξεχάσει» το DNA της, αλλά έχει μνημειώδη ουσία.

Τι δεν είχαμε δει; Την Πορτογαλία… Και νομίζω ότι αν «τρέχαμε» μια ψηφοφορία πριν το ματς με την Ελβετία, δεν θα ήταν και τεράστια η διαφορά υπέρ των Ιβήρων, ακριβώς γιατί δεν μας είχαν πείσει στους ομίλους -όπως, βέβαια, και άλλες ομάδες- ότι μπορούν να πάνε πάρα πολύ μακριά, συν ότι «έβγαινε» από τα αποδυτήρια μια γενικότερη μουρμούρα, ειδικά μετά το σκηνικό Σάντος-Ρονάλντο. Δεν… γέμιζε το μάτι η Πορτογαλία, κάτι της έλειπε, κάτι έδειχνε να ψάχνει στο γήπεδο ή, τελικά, απλά περίμενε την κατάλληλη στιγμή, προκειμένου να δείξει ποια είναι και με ποιες διαθέσεις ταξίδεψε στο Κατάρ.

Οι Πορτογάλοι -με τον Κριστιάνο στον πάγκο- διέλυσαν τους Ελβετούς, κάνοντάς τους να μοιάζουν ως η χειρότερη, μακράν, ομάδα στη φάση των «16»! Για 90 λεπτά έκαναν, πραγματικά, ό,τι ήθελαν στον αγωνιστικό χώρο, υπενθυμίζοντας, ουσιαστικά, εκείνο, που συζητούσαμε πριν ξεκινήσει η διοργάνωση: Ότι έχουν ομαδάρα, παικταράδες σε όλες τις γραμμές, και με το μαγικό ραβδάκι του Σάντος… γιατί όχι, μπορούν να το πάνε μέχρι τέλους! Αν βάλουμε στην άκρη τον Ρονάλντο, αυτή η ομάδα είναι πολύ καλύτερη από εκείνη, που ξέρανε τη Γαλλία το 2016. Εκείνη η ομάδα έπαιζε για το «μισό μηδέν», αυτή η ομάδα, με αυτές τις μονάδες, αν σε πετύχει… μπόσικο, θα σε διαλύσει!

Το αποψινό… χαστούκι ήταν ηχηρό! Το έφαγαν οι Ελβετοί, εμείς και όσοι, για κάποιον ανεξήγητο λόγο, είχαν βάλει στην άκρη του μυαλού τους την ομάδα του «δικού μας», Φερνάντο. Ας την ξαναφέρουμε, λοιπόν, μπροστά και ας περιμένουμε να δούμε τι θα γίνει, γιατί το πράγμα αποκτά τεράστιο ενδιαφέρον -ειδικά τώρα, που δεν υπάρχει η πολυδιαφημισμένη Ισπανία, αλλά το υπέροχο Μαρόκο, στον δρόμο της Πορτογαλίας, η οποία, ωστόσο, είναι το μεγάλο φαβορί στη μεταξύ τους αναμέτρηση. Χωρίς αυτό, φυσικά, να σημαίνει ότι έχει περάσει ήδη. Αποκλείεται, ωστόσο, με τον Σάντος στον πάγκο, να μην «είδε» το πάθημα της γειτόνισσας.

Σε κάθε περίπτωση, και αν θεωρήσουμε ότι δεν είναι το πιθανότερο σενάριο οι Αφρικανοί να κάνουν και δεύτερο «θαύμα», ο δρόμος είναι, πλέον, στρωμένος για την Πορτογαλία ως τα ημιτελικά. Και μετά όλα γίνονται. Ακόμη και ένας τελικός ανάμεσα σε Κριστιάνο Ρονάλντο και Μέσι… για να μην τον ξεχάσουμε ΠΟΤΕ!