Βγάλαμε τα μάτια μας, ο ορισμός

Ό,τι δημοσιογραφικό κλισέ υπάρχει, θα ταίριαζε γάντι σε όσα συνέβησαν απόψε στην Τιφλίδα. Δυστυχώς, το όνειρο για την Εθνική, να επιστρέψει σε μια μεγάλη διοργάνωση 10 χρόνια μετά, εξελίχθηκε σε εφιάλτη. Κυρίως για τους παίκτες του Γκουστάβο Πογέτ, που το ήθελαν περισσότερο από τον καθένα. Αυτό δεν μπορεί κανείς να το αμφισβητήσει. Το φανερώνει, άλλωστε και το γεγονός ότι μετά τη λήξη του αγώνα άπαντες κλείστηκαν στα αποδυτήρια και έκλαιγαν για ώρα. Πέρα από τον αποκλεισμό, που τους πληγώνει φοβερά, ξεχνάμε μάλλον ότι και ακούν και διαβάζουν. Το τι απαξίωση έχουν εισπράξει στη χώρα της τοξικότητας, της πόλωσης, του μίσους, των συμφεροντολόγων και των πάσης φύσεως ειδημόνων-ξερόλων, που τη μία τους φταίει ο Μάνταλος, την άλλη ο Μασούρας και τώρα ο Μπακασέτας, επειδή έχασε ένα πέναλτι, δεν λέγεται.

Σε κάθε περίπτωση, ωστόσο, οι διεθνείς δεν τα κατάφεραν. Και αυτό, επίσης, δεν μπορεί κανείς να το αμφισβητήσει, όπως και το γεγονός ότι μιλάμε για μία αποτυχία. Παταγώδης αποτυχία, χωρίς στρογγυλέματα, δικαιολογίες και «ναι μεν, αλλά»… Και αυτό, πάλι περισσότερο από τον καθένα, το γνωρίζουν οι ποδοσφαιριστές της «γαλανόλευκης».

Η Εθνική έχασε μία ανεπανάληπτη ευκαιρία να δώσει το «παρών» στο Euro της Γερμανίας. Μια ευκαιρία, που η ίδια κέρδισε για πάρτη της, με το σπαθί της, μέσα από τη διαδικασία του Nations League. Άκουσε, και τι δεν άκουσε, στα προκριματικά, επειδή… έμεινε 3η σε όμιλο με Γαλλία και Ολλανδία, δεν έπαιξε φαντεζί ποδόσφαιρο ή δεν ξέρω και εγώ τι άλλο, και χρειάστηκε, τελικά, το μαξιλαράκι των playoffs, προκειμένου να διεκδικήσει την παρουσία της το καλοκαίρι στα γερμανικά γήπεδα. Έριξε μια ξεγυρισμένη πεντάρα στο Καζακστάν, μας ενθουσίασε, αλλά ενώ ετοιμάζαμε βαλίτσες, στον τελικό κόντρα στη διψασμένη Γεωργία έδωσε μια και τα γκρέμισε όλα.

Εδώ, που έφτασε η Ελλάδα, να παίζει την πρόκρισή της για 5η φορά σε Euro, κόντρα σε μία ομάδα ξεκάθαρα κατώτερή της, έστω και εκτός έδρας, έπρεπε να φύγει από την Τιφλίδα με το «εισιτήριο». Και αυτό είναι το μεγάλο κρίμα. Όχι άδικο. Στο ποδόσφαιρο και ειδικά όταν φτάνει ένας τελικός να παίζεται στα πέναλτι, δεν υπάρχει αδικία. Υπάρχει, όμως, η αδικία προς τον εαυτό σου… Και απόψε η Εθνική αδίκησε κατάφορα τον εαυτό της!

Ένιωθες σε όλο το παιχνίδι ότι λίγο να ρισκάρει η ομάδα, λίγο να βελτιωθεί στην τελευταία πάσα, λίγο να παίξει παραπάνω για τη νίκη, θα φτάσει στο γκολ. Η αγχωμένη, μπροστά στην ιστορικότητα του ματς, Γεωργία πήγε το παιχνίδι εκεί, που ήθελε και σταδιακά άγχωσε και εμάς. Αντιλαμβανόμενη, πιθανότατα, αυτό, που βλέπαμε όλοι μας, ότι είναι μία σαφώς κατώτερη ποιοτικά ομάδα, η οποία, όμως, θα πουλήσει πάρα πολύ ακριβά το τομάρι της, βασίστηκε στην τακτική και έφτασε στη μεγαλύτερη επιτυχία της ιστορίας της. Μια επιτυχία, που χωρίς αυτή την… περίεργη διοργάνωση, που ξενίζει ακόμα, το Nations League, ούτε στα πιο τρελά της όνειρα δεν θα μπορούσε να φανταστεί. Αντίστοιχα, ωστόσο, το ίδιο ισχύει και για την Ελλάδα. Έχοντας καταποντιστεί την τελευταία δεκαετία στο ranking, η Εθνική έχει μονίμως στα προκριματικά δύσκολες κληρώσεις, σχεδόν απαγορευτικές για κάτι καλό. Μέσα από το Nations League βρήκε τη χρυσή ευκαιρία, που έψαχνε, αλλά την πέταξε, μένοντας με την απογοήτευση και με τον τεράστιο κίνδυνο τώρα να επιστρέψει στο «μηδέν».

Η επόμενη ημέρα για την Εθνική είναι κάτι παραπάνω από κρίσιμη. Τώρα, περισσότερο από ποτέ, απαιτείται κάτι… σπάνιο για τα ελληνικά δεδομένα: Ψυχραιμία, πλάνο, σχέδιο! Δεν είμαι αισιόδοξος ότι θα υπάρξουν αυτά και δεν είμαι καθόλου αισιόδοξος ότι θα υπάρξει η οποιαδήποτε συσπείρωση, που ζήτησε ο Γιώργος Τζαβέλλας. Ο Έλληνας φίλαθλος δεν την αγαπάει την Εθνική. Ποτέ δεν την αγαπούσε. Τη θυμάται -ή κρύβεται, περιμένοντας στη γωνία- στις επιτυχίες και στήνει… πάρτι στις αποτυχίες. Αγαπάει περισσότερο την ομάδα του και με βάση τις οπαδικές του προτιμήσεις, ασκεί και την ανάλογη κριτική. «Ποιος Μάνταλος, ποιος Πέλκας, ποιος Μασούρας» και ούτω καθεξής… Δεν θεωρώ ότι είναι αντιπροσωπευτικό παράδειγμα, γιατί τα social media είναι η επιτομή της τοξικότητας, αλλά ρίξτε μια ματιά τι γίνεται στις αναρτήσεις για τον αποκλεισμό. Το «χαχα» πάει σύννεφο.

Το ζητούμενο για το αντιπροσωπευτικό συγκρότημα, λοιπόν, ή, μάλλον, για όσους παίρνουν τις αποφάσεις για αυτό, είναι να θυμηθούν πού βρισκόταν αυτή η ομάδα μέχρι πριν από μερικά χρόνια. Οι σφαλιάρες από τα Νησιά Φερόες ακόμη βουίζουν. Να τα βάλουν κάτω, με ηρεμία και να σκεφτούν σοβαρά την επόμενη ημέρα. Να χτίσουν, αν θέλετε, πάνω στον αποψινό αποκλεισμό. Από την εποχή του Φαν 'τ Σχιπ έγιναν κάποια πρώτα βήματα μπροστά και συνεχίστηκαν με τον Πογέτ. Ας μην κάνουμε πάλι βήματα προς τα πίσω… Ανεξάρτητα από το ποιος θα είναι στον πάγκο.