Ένας σκληρός αλλά… αγαπησιάρικος Παναθηναϊκός

Έχει επισημανθεί πολλάκις… Ο Παναθηναϊκός στη φετινή Ευρωλίγκα ελάχιστα παιχνίδια θα μπορεί να κερδίσει λόγω πλεονάσματος ποιότητας από τους αντιπάλους του, για τον απλούστατο λόγο πως η συντριπτική πλειονότητα αυτών υπερτερεί σε (μπάτζετ άρα και) ταλέντο και βάθος. Οι «πράσινοι» εμφανίστηκαν απέναντι στη Φενέρμπαχτσε όπως ακριβώς οφείλουν σε αυτή τη νέα εποχή, αν θέλουν αρχικά να σταθούν αξιοπρεπώς στη διοργάνωση και εν συνεχεία να εξαντλήσουν τις πιθανότητες που έχουν να τρυπώσουν στην οκτάδα. Με άριστο τακτικό πλάνο και σκληράδα.

Η εξουδετέρωση του Νάντο Ντε Κολό ήταν η μισή δουλειά για να έρθει η νίκη. Στη μετα-Σλούκα εποχή, ο Γάλλος είναι ο καλύτερος, ου μην κι ο μοναδικός αξιόλογος δημιουργός της Φενέρ. Το πλάνο του Γιώργου Βόβορα ήταν να απορρυθμίσει τον παίκτη που μέχρι χθες προσέφερε σχεδόν 18 πόντους και 5 ασίστ ανά αγώνα και να τον αποκόψει από την υπόλοιπη ομάδα, κάτι που πέτυχε στο απόλυτο (5π. με 2/8 σουτ και 3 ασίστ για 4 λάθη). Ο Σαντ-Ρόος έγινε σκιά του, τον ακολουθούσε ακόμη και στην… τουαλέτα, έσπαγε τα σκριν, έβαζε χέρια στην μπάλα και με τις κατάλληλες βοήθειες (από τον Παπαγιάννη κι όχι μόνο) απορρύθμισε πλήρως τον Ντε Κολό που έχει χίλια καλά αλλά δεν φημίζεται για το σθένος του. Με εκείνον εκτός αγώνα, η επίθεση της Φενέρ έγινε πιο προβλέψιμη κι αν δεν ήταν τα προσωπικά καλάθια του παρ’ ολίγον πράσινου Λορέντζο Μπράουν και το σκορ από κοντά που πρόσφερε ο Ντουβερίογλου, η νίκη θα είχε έρθει πολύ πιο εύκολα. Η άμυνα του Παναθηναϊκού λειτούργησε συνολικά καταπληκτικά σε όλες τις περιόδους πλην της τρίτης, όπου όμως το παθητικό των 26 πόντων σχεδόν ακυρώθηκε από το δικό του πιο παραγωγικό δεκάλεπτο με 25. Κι επειδή η άμυνα δεν αρκεί αν δεν μαζεύεις και την μπάλα, ο Παναθηναϊκός κυριάρχησε στα ριμπάουντ έχοντας στο τέλος της βραδιάς και τέσσερις έξτρα κατοχές (9 επιθετικά έναντι μόλις 3 της Φενέρ).



Στην επίθεση, η απουσία του υπερπολύτιμου Παπαπέτρου μάλλον αιφνιδίασε τη Φενέρ που δεν ήξερε τι να περιμένει. Ο αρχηγός του Παναθηναϊκού «έτρεχε» μέχρι τώρα τα περισσότερα plays της ομάδας του, μια δουλειά που αυτή τη φορά μοιράστηκε σε περισσότερους και έγινε επαρκώς. Ο Νέντοβιτς έκανε την πιο ολοκληρωμένη του εμφάνιση με το τριφύλλι, όχι για τους 28 πόντους του, αλλά γιατί ήταν σταθερά καλός σε όλο το 40λεπτο, χωρίς «νεκρά» διαστήματα ή τραβηγμένες επιλογές, ενώ προσπάθησε περισσότερο από ποτέ άλλοτε στην άμυνα (ενδεικτικές οι δύο τάπες). Για να το πούμε και με αριθμούς, με τον Σέρβο στο παρκέ η ομάδα του ήταν στο +20 (!), ενώ στα τρία προηγούμενα ματς είχε τον μεγαλύτερο αρνητικό συντελεστή (-5 με Χίμκι, -11 με Ολυμπιακό και -31 με την Μπαρτσελόνα).

Με τον Παπαπέτρου εκτός, τον Φόστερ να χάνεται μετά το εξαιρετικό του ξεκίνημα και τον Μήτογλου μακριά από τον καλό εαυτό του, ο Γιώργος Βόβορας αναγκαστικά άνοιξε το ροτέισον και πήρε αρκετά πράγματα από πολλούς. Ο πιο… πλέι μέικερ όλων στο υπάρχον ρόστερ Μποχωρίδης πρόσφερε σε 13 λεπτά 3 ασίστ χωρίς λάθος, Όγκαστ και Παπαγιάννης στάθηκαν αξιοπρεπέστατα απέναντι σε μια εξαιρετική front line και δύο άφαντοι ως χθες ξένοι επιτέλους εμφανίστηκαν. Ο μεν Κίφερ Σάικς δεν είναι ο γκαρντ που θα ονειρευόταν ο Παναθηναϊκός, ούτε καν αυτός που χρειάζεται, αλλά έγινε επιδραστικός αποφεύγοντας τις υπερβολές και κάνοντας αυτό που ξέρει καλά: να πασάρει απλά και να σουτάρει υπό καλές προϋποθέσεις. Ο δε Άαρον Γουάιτ παρουσίασε ψήγματα του παίκτη που θυμόμαστε από την Ζαλγκίρις, με καλές βοήθειες στην άμυνα και σημαντικούς πόντους στην επίθεση μοιάζοντας να βρίσκει κάτι από τη χαμένη του αυτοπεποίθηση. Κάπως έτσι ο Παναθηναϊκός χωρίς να έχει λύσει φυσικά το πρόβλημα της δημιουργίας σε σετ παιχνίδι και παίρνοντας μόλις 5 πόντους στο ανοιχτό γήπεδο, πέτυχε 82 πόντους, είχε εξαιρετική αναλογία ασίστ/λαθών (18/8), σούταρε καλά από μακριά για δεύτερο σερί ματς (12/31, 38,7%) και συναθροίζοντας όλα τα παραπάνω, απλώς δεν μπορούσε να χάσει.

Ο Παναθηναϊκός προοδεύει κι αυτός είναι πασιφανές, ακόμη κι αν δεν έχει παραταχθεί πλήρης σε κανένα παιχνίδι. Κερδίζει χρόνο, «χτίζει» την αυτοπεποίθησή του και γίνεται… αγαπησιάρικος για τον κόσμο του. Σε αντίθεση με αρκετές βερσιόν της ομάδας που τα προηγούμενα χρόνια δημιούργησαν απαιτήσεις που δεν εκπλήρωσαν ποτέ, η φετινή ομάδα με χαμηλό μπάτζετ και πήχη προσδοκιών όχι απλώς δεν απογοητεύει, αλλά έχει αρχίσει και γοητεύει το κοινό της. Βλέπει μια ομάδα που παίζει στο όριο των δυνατοτήτων της, με παίκτες που κάνουν τις προσωπικές τους υπερβάσεις κι έχουν πράγματα να αποδείξουν κι έναν προπονητή που δείχνει να την κατευθύνει εξαιρετικά. Αν δεν υπήρχε κορωνοϊός, είναι δεδομένο πως το ΟΑΚΑ θα ήταν σίγουρα γεμάτο στο επόμενο παιχνίδι. Για την ώρα, πάντως, έστω και χωρίς το έξτρα μπάτζετ που παρείχε η οικογένεια Γιαννακόπουλου για δεκαετίες και χωρίς τον κόσμο που του έδινε πάντα φτερά, ο Παναθηναϊκός βαδίζει σε σωστό μονοπάτι, δίχως μεγαλοστομίες κι φανφάρες, αλλά με πολλή δουλειά και προσπάθεια. Αυτό αρκεί στους φιλάθλους για να αγκαλιάσουν την προσπάθεια, έστω και εξ αποστάσεως. Και να είστε σίγουροι, πως μια ομάδα νιώθει την αύρα ενός κοινού που στηρίζει (ή άλλες φορές αμφισβητεί) ακόμη κι αν δεν μπορεί να είναι στις κερκίδες.

*Την Κυριακή τα λέμε στον ΣΠΟΡ FM, 12:00-14:00, παρέα με τον Παναγιώτη Κεφαλά. Κουβέντα με πολύ μπάσκετ, ρεπορτάζ, ενδιαφέροντες καλεσμένους, κουιζάκια. Όσοι πιστοί της πορτοκαλί, κοπιάστε στην παρέα μας.

Follow @ChristosRobolis