Μετά τη Μεγάλη Παρασκευή πρέπει να έρθει την Κυριακή η Ανάσταση για την Εθνική

Είναι δύσκολο να πείσεις παίκτες παρασημοφορεμένους να παλέψουν για κάτι λιγότερο από το μέγιστο. Είναι ακόμη δυσκολότερο να διαχειριστείς ότι στο ματς της ζωής σου με το εθνόσημο δεν ήσουν καν ανταγωνιστικός. Στην περίπτωσή μας όμως, δεν υπάρχει άλλος δρόμος, που λέει και το τραγούδι. Η Εθνική έχει μπροστά της δύο μονοπάτια για το απόγευμα της Κυριακής. Και το ποιο από τα δυο πρέπει να διανύσει είναι ξεκάθαρο. Μετά τη Μεγάλη Παρασκευή, μπορεί να έρθει την Κυριακή η Ανάσταση!

Η μάχη με τον εαυτό τους και η μνήμη χρυσόψαρου

Πριν μπουν στο παρκέ για να αντιμετωπίσουν τη Φινλανδία, τα μέλη της Εθνικής ομάδας θα πρέπει να αντιμετωπίσουν τον… καθρέφτη τους. Γνωρίζουν και δεν χρειάζονται κανέναν από μας να τους το πει ότι στον ημιτελικό αδίκησαν τους εαυτούς και τη σκληρή δουλειά όλου του καλοκαιριού. Όχι, φυσικά, επειδή έχασαν από την-ανώτερη όπως αποδείχτηκε-Τουρκία, αλλά για τον τρόπο που έχασαν. Και επειδή όχι δεν προσπάθησαν, αλλά επειδή δεν έπαιξαν καν τον ημιτελικό.



Πιστέψτε μας, όσο δυσκολοχώνευτο είναι για όλους εμάς που είμαστε απαρηγόρητοι από το βράδυ της Παρασκευής, πολύ περισσότερο είναι για παιδιά όπως ο Γιάννης, ο Σλούκας, ο Παπανικολάου και άλλοι που έχουν υψηλές απαιτήσεις πρώτα από τους εαυτούς τους. Και που έχουν κάνει αυτή την καριέρα που έχουν κάνει επειδή ποτέ δεν συμβιβάστηκαν με το «εντάξει μωρέ» και επιζητούσαν πάντα το καλύτερο. Να είστε σίγουροι, πως αυτή η ήττα θα τους πονά όχι για 1-2 βράδια, όπως τους περισσότερους από εμάς, αλλά για μήνες, για χρόνια, μπορεί και για όλη τους τη ζωή.

Όμως ο αθλητισμός είναι αδυσώπητος. Πριν καν συμπληρωθούν 42 ώρες από τον εφιάλτη του ημιτελικού, η Εθνική ομάδα καλείται να παίξει (ξανά) το μεγαλύτερο ματς των τελευταίων τουλάχιστον 16 ετών. Γιατί τέτοιο θα είναι ο μικρός τελικός απέναντι στη Φινλανδία. Το ξέρουμε, το χάλκινο δεν είναι χρυσό, η κούπα δεν συγκρίνεται με τίποτα και το δεύτερο ή τρίτο μετάλλιο δεν το θυμάται κάποιος ουδέτερος όσο το πρώτο, ωστόσο εδώ υπάρχει κίνητρο. Δεν πρόκειται για την αγγαρεία του μικρού τελικού σε Final 4, που επιτέλους στην Ευρωλίγκα κατάλαβαν πόσο αχρείαστος είναι και τον κατήργησαν. Εδώ υπάρχει ένα μετάλλιο και -sorry κιόλας- η Ελλάδα μας έχει κατακτήσει μόλις έξι τέτοια ιστορικά στο μπάσκετ (1949, 1987, 1989, 2005, 2006, 2009) και φυσικά δεν μπορεί να το σνομπάρει.

Κίνητρο υπάρχει και είναι ισχυρό. Θα πρέπει όμως να υπάρχει και… κοντή μνήμη. Χρυσόψαρου, αν γίνεται. Να διαγραφεί από τον σκληρό μας δίσκο, έστω και για ένα δίωρο, ό,τι πάθαμε στον ημιτελικό. Και να έχουμε στο μυαλό μας ότι ο στόχος του μεταλλίου είναι ολοζώντανος. Και-μεταξύ μας-αν πριν το Ευρωμπάσκετ μάς πρόσφεραν έναν μικρό τελικό απέναντι στη Φινλανδία, θα τον αγοράζαμε όσο-όσο.

Η μάχη με έναν αντίπαλο που δεν ταιριάζουμε

Ακόμη όμως και αν η Εθνική καταφέρει να «παρκάρει» την πίκρα του ημιτελικού, θα πρέπει να παίξει και μπάσκετ για να πάρει το χάλκινο. Απέναντί της δεν θα βρει μια ομάδα σε… κατάθλιψη, όπως περίπου είναι η ίδια μετά το πατατράκ της Παρασκευής, αλλά μία σε διαρκή ευφορία. Σε αντίθεση με αρκετούς στην Ελλάδα, που ξάφνου η παρουσία στην τετράδα τούς φαντάζει λίγη αν δεν έρθει μετάλλιο, η Φινλανδία ζει το όνειρό της. Η υπερβατική πορεία ως τα ημιτελικά συνιστά ιστορικό «Έβερεστ» για το μπάσκετ της χώρας. Και η εύκολη ήττα από τη Γερμανία στον ημιτελικό δεν είναι ικανή να κοπάσει τον ενθουσιασμό της ομάδας και των 6-7 χιλιάδων που έχουν ταξιδέψει στη Ρίγα για να ζήσουν το όνειρο.

Η Φινλανδία είναι και αγωνιστικά σε… άλλη φάση από την Ελλάδα. Παίζει σε άλλη ταχύτητα από (σχεδόν) όλες τις ομάδες του Ευρωμπάσκετ, πάει σε πάρα πολλές κατοχές, εκτελεί τις περισσότερες επιθέσεις στο 10-12 δευτερόλεπτα, σουτάρει τρίποντα σαν τρελή (33,1 ανά αγώνα με ευστοχία 37%), εκτελούν όλοι και από παντού, κατεβάζουν την μπάλα από άσοι ως πεντάρια, διεκδικεί με λύσσα κάθε ριμπάουντ, απλώνει χέρια παντού και δεν φρενάρει, είτε βρεθεί στο +15, είτε στο -15. Άρα η Εθνική θα χρειαστεί πέρα από πνευματικά αποθέματα ΚΑΙ ενεργειακά για να αντέξει στο τέμπο των αντιπάλων.

Ο Μάρκανεν είναι με διαφορά ο πιο προικισμένος παίκτης της ομάδας και σίγουρα μαζί με τον Σενγκούν ο καλύτερος αντίπαλος που είχαμε στο τουρνουά. Ένα τεσσάρι με φονικό σουτ, που αν δεν περιοριστεί από τα ελληνικά μετόπισθεν μπορεί να κάνει πολύ μεγαλύτερη ζημιά και από τον Οσμάνι. Και δεν είναι μόνος… Ο Γιάντουνεν είναι ένας σύγχρονος και έξυπνος ψηλός που μπορεί να κάνει αρκετά καλά όλες τις δουλειές, ο Ενκαμούα -το λαβράκι που πήρε ο Καστρίτης στη Βαρέζε- είναι ένας δυναμικός φόργουορντ που έχει τραβήξει τα βλέμματα, ο Λιτλ είναι ένας αεικίνητος γκαρντ, οι Βάλτονεν, Σάλιν και Μαξούνι διαπρέπουν σε ρόλο ελεύθερου σκοπευτή, ενώ ο οριακά ενήλικος Μούρινεν μοιάζει με Κιριλένκο 2.0 και όχι μόνο στην κοψιά.



Η Εθνική ομάδα θα πρέπει να ελέγξει τον ρυθμό και τον αριθμό κατοχών, παίρνοντας τα ριμπάουντ (οι Φινλανδοί είναι τέταρτη καλύτερη ομάδα στα επιθετικά ανανεώνοντας το 35,8% των κατοχών τους) και αποφεύγοντας τα εύκολα λάθη που θα δώσουν σκορ και αυτοπεποίθηση στους αντιπάλους. Θα χρειαστούν καλές περιστροφές στην επίθεση, αφού οι Φινλανδοί κυκλοφορούν καλά την μπάλα και εκτελούν ακαριαία. Στην επίθεση η Ελλάδα θα πρέπει να ακουμπήσει την μπάλα στον Γιάννη, καθώς η Φινλανδία δεν διαθέτει το πλήθος των κορμιών για να τον προβληματίσει. Ταυτόχρονα όμως θα πρέπει να εκτελέσει και καλύτερα στο τρίποντο γιατί το ποσοστό της από το 45,6% στη φάση των ομίλων έχει υποχωρήσει στο 26,9% στα τρία ματς των νοκ άουτ.

Last chance, last dance

Δεν ξέρεις ποτέ… πότε θα έχεις ξανά την ευκαιρία να διεκδικήσεις ένα μετάλλιο, γι’ αυτό πρέπει να αδράξεις τη στιγμή. Με την αναγκαία και δεδομένη ανανέωση (που ήδη έχει αρχίσει) στην Εθνική ομάδα, την επόμενη μεγάλη διοργάνωση το 2027 και τον Γιάννη Αντετοκούνμπο να έχει περάσει πλέον στο δεύτερο μισό της καριέρας του, μπορεί η επόμενη διάκριση να αργήσει να έρθει και περισσότερο από 16 χρόνια που μετράμε από το 2009.

Σίγουρα, πάντως, το παιχνίδι αυτό θα είναι η τελευταία ευκαιρία για την κληρονομιά που θα αφήσουν αρκετά από τα μέλη αυτής της ομάδας και σίγουρα δεν θέλουν να την αφήσουν ανεκμετάλλευτη. Ανεξάρτητα, πάντως, από το αποτέλεσμα, αλήθεια, ποιος θα τολμήσει να πει κουβέντα για παίκτες όπως ο Παπανικολάου και ο Σλούκας; Παιδιά πρωτοφόρεσαν τη γαλανόλευκη πριν 20 χρόνια και οι ελάχιστες απουσίες τους ήταν λόγω τραυματισμού…



Πρέπει, κάποιες φορές, να πάψουμε να κρίνουμε τους πάντες εκ του αποτελέσματος και αν ικανοποίησαν την ακόρεστη δίψα μας για «ασημικά». Πρέπει να μάθουμε να εκτιμούμε πως κάποιοι, πετύχουν ή όχι, φέρουν μετάλλιο ή όχι, κερδίσουν ένα ματς ή όλα, ήταν πάντα εκεί για την Εθνική και έδωσαν τα πάντα, χωρίς εκπτώσεις. Γιατί δεν το κάνουν όλοι και δεν πρέπει να το θεωρούμε δεδομένο ή αυτονόητο.

ΥΓ: Αρκετοί στην Τουρκία κατάφεραν να αμαυρώσουν τη νίκη τους με εθνικιστικά τσιτάτα. Οι πραγματικά σπουδαίοι φαίνονται στο πώς διαχειρίζονται νίκες και ήττες.