Μια Εθνική που άρεσε αλλά δεν άντεξε

Άξιζε το ξενύχτι… Κι αν το αποτέλεσμα δεν ήταν το ευκταίο, η εικόνα της Εθνικής ομάδας απέναντι στον Καναδά αποζημίωσε για τους μαύρους κύκλους του επόμενου πρωινού. Όχι γιατί ο πήχης ήταν τόσο χαμηλά λόγω των απουσιών που δεν μπορούσε να μην περάσει από πάνω, αλλά γιατί στο μεγαλύτερο διάστημα του αγώνα η ελληνική ομάδα έπαιξε σε μια πρωτόγνωρα υψηλή ταχύτητα και παρουσίασε ένα ελκυστικό παιχνίδι που δεν είχαμε δει από αρκετά ποιοτικότερα ρόστερ.

Πόσο αποτελεσματικό, πέρα από όμορφο στο μάτι, θα είναι το στυλ αυτό, ειδικά απέναντι σε αντιπάλους που υπερέχουν σε αθλητικότητα και ταλέντο όπως ο Καναδάς, θα δείξει στην πορεία. Για την ώρα είναι από άγνωστο ως αμφίβολο. Σε κάθε περίπτωση χόρτασε το νυσταγμένο μάτι όσων έκαναν τον κόπο να κοιμηθούν αργά ή να ξυπνήσουν νωρίς για χάρη της «επίσημης αγαπημένης».

Ειδικά η εικόνα του πρώτου ημιχρόνου ήταν βγαλμένη από τις… ονειρώξεις του Ρικ Πιτίνο. Η Εθνική που υστερεί (λόγω και των απουσιών) καταφανώς σε ταλέντο, ταχύτητα και βάθος δεν επέλεξε τον «κλεφτοπόλεμο», αλλά επιχείρησε να κερδίσει τον Καναδά στο δικό του παιχνίδι. Και για τουλάχιστον 20 λεπτά το έκανε εμφατικά. Παίζοντας με το γκάζι πατημένο έκλεισε το ημίχρονο με παραγωγή 50 πόντων έχοντας 8/18 τρίποντα (ενώ στο «Ακρόπολις» σούταρε με 26%), εξαιρετική κίνηση στην επίθεση, πολύ καλές αποστάσεις και αμέτρητα πικ εν ρολ που οδήγησαν στην εξωπραγματική αναλογία των 15 ασίστ για μόλις 3 λάθη. Η άμυνα είχε μεν ατέλειες, αλλά η ελληνική ομάδα έλεγξε τα ριμπάουντ προσφέροντας μόλις δύο επιθετικά στον Καναδά.



Θα ήταν oυτοπικό να περιμένουμε διατήρηση της απόδοσης στο ίδιο επίπεδο στο δεύτερο μισό του αγώνα. Πόσω μάλλον από τη στιγμή που υπήρξε φθορά σε φάουλ, αλλά ακόμη περισσότερο σε κόπωση. Ο Νικ Νερς «θυσίασε» έναν παίκτη στην επίθεση αναθέτοντας στον εκ των κορυφαίων αμυντικών του ΝΒΑ, Λου Ντορτ, να γίνει σκιά σε Σλούκα και/ή Καλάθη προκειμένου να «βραχυκυκλώσει» τη ροή της ελληνικής επίθεσης και τα κατάφερε. Τα σουτ που πήραν οι διεθνείς ήταν υπό χειρότερες προϋποθέσεις (2/12 τρίποντα στο δεύτερο μέρος) και το μυαλό «χάλασε». Στα μόλις τρία λάθη του πρώτου μέρους προστέθηκαν άλλα έντεκα, που πρόσφεραν εύκολο σκορ στο ανοιχτό γήπεδο κι αυτοπεποίθηση στους Καναδούς. Όποτε, δε, αστοχούσαν, είχαν συχνά έξτρα κατοχές χάρη στα οκτώ επιθετικά ριμπάουντ σε τρίτο και τέταρτο δεκάλεπτο. Οι οικοδεσπότες βλέποντας, δε, ότι οι συνεργασίες τους «πάσχουν» μετά από μόλις δύο εβδομάδες προετοιμασίας και δίχως φιλικό, ανέθεσαν τις επιθέσεις τους στο παιχνίδι ένας με έναν των σπουδαίων Γουίγκινς και Μπάρετ που δεν χαρίστηκαν στη χώρα που κάποτε φιλοξένησε τους πατεράδες τους.

Ο Ρικ Πιτίνο που διακρίνεται ως motivator, είναι προφανές πως έχει καταφέρει να τονώσει την αυτοπεποίθηση των παικτών του. Στην έλλειψη αθλητικότητας και μακρινού σουτ, απαντά επιμένοντας σε up tempo παιχνίδι και πολλά τρίποντα. Η επιλογή του, πάντως, να αρχίσει το τέταρτο δεκάλεπτο με την πειραματική πεντάδα Κατσίβελη, Λαρεντζάκη, Κασελάκη, Χρυσικόπουλου και Παπαγιάννη αποδείχτηκε ατυχής, καθώς το «εύθραυστο» -3 (71-74) έγινε σε μόλις 85 δευτερόλεπτα -9 (71-79), από το οποίο δεν μπόρεσε ποτέ να συνέλθει η Εθνική, μολονότι το πάλεψε μέχρι το τελευταίο λεπτό.



Ελαφρυντικό του 68χρονου προπονητή είναι η έλλειψη βάθους, που αποτελεί και το μεγαλύτερο πρόβλημα της Εθνικής, ίσως περισσότερο και από τις δεδομένα μεγάλες απουσίες της ή το σταθερό σουτ στην επίθεση. Τα 32:22 του Σλούκα, τα 27:32 του (προερχόμενου από τραυματισμό) Καλάθη και τα 31:31 του Μήτογλου δεν είναι ακριβώς υπερωρίες στο παρκέ, αλλά σε ένα παιχνίδι τόσο υψηλού ρυθμού και τόσο μεγάλης έντασης, όπως ζητά ο Hall of Famer προπονητής, η καταπόνηση είναι πολλαπλάσια. Ευτυχώς η πρόκριση στο Τόκιο απαιτεί συνολικά μόλις τέσσερα ματς. Δυστυχώς όμως στα προσεχή τρία δεν χωρά κανένα περιθώριο ήττας και μετά τον «τελικό» τα ξημερώματα της Παρασκευής απέναντι στην Κίνα, ακολουθούν δύο ακόμη must win σε 48 ώρες. Άρα η φρεσκάδα είναι απαραίτητη και ο Πιτίνο ίσως είχε κι αυτό κατά νου διευρύνοντας το rotation.

Μην κοιτάμε όμως τόσο μακριά, σε ημιτελικούς και τελικό. Η Κίνα δεν θα είναι εύκολος αντίπαλος κι ο εφησυχασμός σε μια καλή εμφάνιση που δεν συνοδεύτηκε καν από νίκη θα είναι αυτοκαταστροφικός. Οι συμπαθείς Ασιάτες παίζουν σε ανάλογα τρελή ταχύτητα με τον Καναδά, αλλά φυσικά δεν διαθέτουν ούτε το ίδιο ταλέντο, ούτε την ίδια αθλητικότητα. Μια εμφάνιση στο 70% του πρώτου ημιχρόνου της πρεμιέρας θα είναι υπέραρκετη και μετά… βλέπουμε, πιθανότατα απέναντι σε Τουρκία ή Τσεχία.

Το θετικό είναι πως με τη σύνθεση που ταξίδεψε η Εθνική στη Βικτώρια δεν μπορεί κανείς να έχει την απαίτηση για πρόκριση στο Τόκιο κι αυτό αποφορτίζει από πίεση και άγχος που αποδείχτηκαν «βαρίδια» στο παρελθόν. Ας το απολαύσουν τα παιδιά κι όπου βγει. Εμείς τουλάχιστον για ένα ημίχρονο το απολαύσαμε πάντως…

*Την Κυριακή τα λέμε στον bwinΣΠΟΡ FM 94,6, 12:00-14:00, παρέα με τον Παναγιώτη Κεφαλά. Κουβέντα με πολύ μπάσκετ, ρεπορτάζ, ενδιαφέροντες καλεσμένους, κουιζάκια. Όσοι πιστοί της πορτοκαλί, κοπιάστε στην παρέα μας.

Follow @ChristosRobolis