Σε εποχές που οι παίκτες «ξεζουμίζονται» καθ’ όλη τη διάρκεια της σεζόν και ο χρόνος ξεκούρασης κι αποκατάστασης είναι από ελάχιστος ως μηδαμινός, η θετική απόκριση στο κάλεσμα της Εθνικής ομάδας μέσα στο κατακαλόκαιρο δεν είναι αυτονόητη. Ευτυχώς το ελληνικό μπάσκετ είχε πάντα πιστούς «στρατιώτες» σε διάφορες βερσιόν της μέσα στα χρόνια, χωρίς φυσικά να αποφύγει (όπως και όλες οι εθνικές ομάδες του κόσμου) κάποιες αρνήσεις. Δικαιολογημένες και μη…
Στο δρόμο που χάραξαν παίκτες με αδιάλειπτη παρουσία στην Εθνική ομάδα, από τον Παναγιώτη Γιαννάκη μέχρι τον Νίκο Ζήση και τον Γιάννη Μπουρούση, βαδίζουν-κι ας έχει περάσει στα ψιλά-παίκτες όπως ο Κώστας Σλούκας κι ο Νικ Καλάθης. Και ειδικά για τον τελευταίο είναι αναγκαίο να γίνει ειδική μνεία.
Κι αυτός, όπως και όλοι οι γεννημένοι εκτός Ελλάδας διεθνείς, είχε να αντιμετωπίσει τη δυσπιστία όσων πίστευαν πως δεν ήταν αρκετά «καθαρόαιμος» για να φορέσει το εθνόσημο και που περίμεναν στη γωνία στην πρώτη του απουσία να τον κατηγορήσουν πως εκμεταλλεύτηκε την προβολή και δεν θέλησε να υπηρετήσει την Εθνική.
Ε, λοιπόν, ο Νικ αποδείχτηκε πολύ πιο πιστός υπηρέτης της «επίσημης αγαπημένης» από πολλούς που ορκίζονταν αιώνια πίστη στη γαλανόλευκη φανέλα. Παρότι η πρώτη του εμπειρία, με τη Νέων το 2008, ήταν τραυματική, αποτελεί σταθερά έκτοτε μέλος κάθε καλοκαιρινής ή… φθινοπωρινής προσπάθειας, από Ευρωμπάσκετ και Παγκόσμια Κύπελλα μέχρι Προολυμπιακά Τουρνουά και προκριματικά. Μια απουσία πήρε μόνο, το 2013, όταν ο συνδυασμός του ερχομού του μονάκριβου γιου του στον κόσμο και η προσπάθεια να κερδίσει θέση στο ΝΒΑ τον κράτησαν εκτός του Ευρωμπάσκετ της Σλοβενίας.
Το 2009 στο τελευταίο ελληνικό μετάλλιο των Ανδρών στο Ευρωμπάσκετ της Πολωνίας ήταν το συμπλήρωμα δίπλα σε Σπανούλη και Ζήση προσφέροντας πολύτιμες λύσεις ελλείψει Παπαλουκά και Διαμαντίδη, το 2010 είχε και πάλι ρόλο στο Παγκόσμιο της Τουρκίας στο γαλανόλευκο Last Dance του Διαμαντίδη, το 2011 ήταν αναβαθμισμένος στο Ευρωμπάσκετ της Λιθουανίας συμβάλλοντας στην έκτη θέση που οδήγησε στο Προολυμπιακό του 2012 στη Βενεζουέλα, όπου επίσης συμμετείχε παρότι μέχρι και λίγες μέρες πριν το τουρνουά αντιμετώπιζε σοβαρό τραυματισμό στον αστράγαλο.
Το 2014 έδωσε μάχη και στα… δικαστήρια για να απαλλαγεί από τιμωρία που του επιβλήθηκε για παράβαση ντόπινγκ (λόγω χρήσης σκευάσματος για την αντιμετώπιση της τριχόπτωσης) και τελικά ενίσχυσε την Εθνική στο Μουντομπάσκετ, το 2015 και το 2017 δεν απουσίασε από το Ευρωμπάσκετ, ούτε το 2016 από το Προολυμπιακό Τουρνουά στο Τορίνο, το 2018 έπαιξε μέχρι και σε ματς «παραθύρων» και το 2019 ταξίδεψε με την ελληνική ομάδα στο Παγκόσμιο της Κίνας.
Φέτος, τέσσερις μόλις μέρες μετά την κατάκτηση του πρωταθλήματος με την Μπαρτσελόνα και «κουβαλώντας» ακόμη πόνους από το διάστρεμμα στο Final Four αλλά και μια φλεγμονή σε δάχτυλο του ποδιού του, ο Νικ ήρθε και πάλι στα μέρη μας για να είναι στο πλευρό της Εθνικής. Ξεθεωμένος, λαβωμένος, αλλά εκεί!
Αυτός ο τύπος μπορεί να εξακολουθεί… πεισματικά να μιλά μόνο αγγλικά και να δυσκολεύεται αφάνταστα στα ελληνικά, αλλά αντιμετωπίζει την Εθνική με πολύ περισσότερη αγάπη από πολλούς που εξέφραζαν φωναχτά (στα ελληνικά) την αγάπη τους για αυτή αλλά από πράξεις… δεν (σ.σ. και προς αποφυγή παρεξηγήσεων φυσικά δεν μιλάμε για τον Γιάννη Αντετοκούνμπο).
Ο παππούς του, Βασίλης, που έφυγε από τη Λήμνο στα 20, του μετέδωσε την αγάπη για τη χώρα που ο ίδιος δεν είχε ουσιαστικά γνωρίσει μέχρι να έρθει το 2008 για την Εθνική Νέων. «Έφυγε από την ζωή όταν ήμουν 17 ετών και είμαι σίγουρος ότι με βλέπει από ψηλά που παίζω για την Εθνική Ελλάδας και σίγουρα θα είναι ενθουσιασμένος. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι νιώθω τεράστια τιμή κάθε φορά που φοράω τη φανέλα της Ελλάδας. Του είμαι ευγνώμων που μου έδωσε την ευκαιρία να παίξω για αυτή την χώρα», έχει δηλώσει σε παλαιότερη συνέντευξή του.
Και τιμώντας τη μνήμη του αγαπημένου του παππού, ο Νικ είναι πάντα στο πλευρό της Εθνικής δίνοντας ό,τι μπορεί κι ακόμη παραπάνω. Μέχρι και τρίποντα (που αποτελούν την αγωνιστική αχίλλειο πτέρνα του) βάζει έχοντας από το 2014 και μετά 42,5% (40/98) με την «επίσημη αγαπημένη».
Κατά δική του δήλωση, το καλοκαίρι αυτό θα είναι πιθανότατα το τελευταίο του με την Εθνική ομάδα. Αλλά με τον Νικ ποτέ δεν ξέρεις. Γιατί πολλοί περίμεναν από έναν αγγλόφωνο στις κλήσεις τόσων ετών να απαντά «I’ll pass», αλλά εκείνος επιλέγει να φορά τα γαλανόλευκα και να πασάρει στο γήπεδο.
*Την Κυριακή τα λέμε στον bwinΣΠΟΡ FM 94,6, 12:00-14:00, παρέα με τον Παναγιώτη Κεφαλά. Κουβέντα με πολύ μπάσκετ, ρεπορτάζ, ενδιαφέροντες καλεσμένους, κουιζάκια. Όσοι πιστοί της πορτοκαλί, κοπιάστε στην παρέα μας.
Follow @ChristosRobolis
Ακολουθήστε τον bwinΣΠΟΡ FM 94.6 στο Google News για να μαθαίνετε πρώτοι τα τελευταία νέα από την Ελλάδα και τον κόσμο.
