Τέτοια ταλαιπωρία στα μάτια μας είχαμε χρόνια να ζήσουμε από τους δύο «αιώνιους» την ίδια μέρα. Σε μια βραδιά με σκορ από τις μπασκετικές ονειρώξεις του Μπόζινταρ Μάλκοβιτς και της Λιμόζ των 90’s, Ολυμπιακός και Παναθηναϊκός παρουσίασαν αποκρουστικό θέαμα και μοιραία ηττήθηκαν.
Ασφαλώς δικαιολογίες υπάρχουν (και ουχί αμελητέες), είναι δεδομένο πως θα χρειαστούν χρόνο, ωστόσο αυτός δεν γιατρεύει πάντα όλες τις πληγές. Η χθεσινή εικόνα προκαλεί ανησυχία μήπως η υπομονή δεν αρκεί για να λυθούν όλα τα αγωνιστικά προβλήματα που παρουσιάζουν μεν και δε.
Πόσο μπορεί να αλλάξει η επίθεση του Ολυμπιακού;
Δεν χρειάζεται να είσαι πανεπιστήμονας του μπάσκετ (που έλεγε και ο αείμνηστος Ντούντα) για να αντιληφθείς πως ο Ολυμπιακός αγκομαχά στην επίθεσή του. Δεν είναι μόνο οι 72,6 πόντοι που πετυχαίνει ανά αγώνα στα τρία υψηλής δυσκολίας παιχνίδια της Ευρωλίγκας. Η ομάδα που πέρσι είχε 119,2 πόντους ανά 100 κατοχές και ήταν δεύτερη στη διοργάνωση, πίσω μόνο από την Παρτιζάν, είναι φέτος τρίτη από το τέλος (16η) με 102,5. Ίσως ακόμη πιο ανησυχητικό είναι πως έχει το χαμηλότερο pace από όλες τις υπόλοιπες στην Ευρωλίγκα πηγαίνοντας σε μόλις 65,3 κατοχές ανά παιχνίδι.
Ο Ολυμπιακός δεν έχει τη… ροή που παρουσίαζε μέχρι πέρσι επιθετικά. Θα ήταν αδύνατο να συμβεί αυτό από τη στιγμή που έχασε τους δύο παίκτες που παρήγαγαν σχεδόν τους μισούς πόντους του σε σκορ και δημιουργία πέρσι, Βεζένκοφ και Σλούκα. Όλα κινούνται στην επίθεση αρκετά κλικ πιο αργά, το πικ εν ρολ έχει ελαττωθεί δραματικά, οι γρήγορες εκτελέσεις επίσης και οι «ερυθρόλευκοι» γίνονται προβλέψιμοι (και άρα αντιμετωπίσιμοι) όταν αναζητούν μονίμως τον Μιλουτίνοφ ή τον Φαλ για να κεφαλαιοποιήσουν την κυριαρχία τους στο «5».
Ασφαλώς η εικόνα αυτή θα βελτιωθεί… Όταν επιστρέψει ο Γουίλιαμς-Γκος και μπορεί να ξεκουραστεί λίγο ο συγκινητικός Γουόκαπ, όταν προσαρμοστεί ο Μπραζντέικις, όταν βρει καλύτερο ρυθμό ο Φαλ και δώσει ποιοτικές ανάσες στον Μιλουτίνοφ, όταν ο Κάνααν αντιληφθεί ότι αν πάψει να παρασύρεται από το συναίσθημα δεν θα γίνεται επιζήμιος για την ομάδα του, όταν ο ΜακΚίσικ αποθεραπευτεί και επιστρέψει δίνοντας κάθετο παιχνίδι, όταν ο Σίκμα καταλάβει πως η νέα του ομάδα δεν χρειάζεται «μαγικές» ασίστ αλλά απλές κινήσεις για να τη βοηθήσει, όταν, όταν… Αρκεί όμως αυτό;
Πιθανώς όχι… Ο Ολυμπιακός δεν φαίνεται να διαθέτει τον παίκτη που με συνέπεια θα παράγει παιχνίδι στην επίθεση, που θα δημιουργήσει ρήγματα και θα σκοράρει ή θα… μετακινήσει όσο χρειάζεται την άμυνα για να βρεθούν ελεύθερα σουτ ή καλύτερες γωνίες πάσας προς τους ψηλούς. Οι παίκτες που αποκτήθηκαν μπορούν να το δώσουν αυτό σποραδικά και όχι με τη σταθερότητα που το έκαναν Βεζένκοφ και Σλούκας.
Ο Γιώργος Μπαρτζώκας αντιλαμβάνεται πως-τουλάχιστον τώρα-υπάρχει πρόβλημα στην επίθεση. Γι’ αυτό και ποντάρει στην σταθερά της άμυνας, που είναι ακόμη καλύτερη από την περσινή. Γι’ αυτό και έχει ρίξει το pace της ομάδας βλέποντας πως αν το σκορ… ξεφύγει, δεν θα μπορεί να ακολουθήσει συγκεκριμένες ομάδες που αυτή τη στιγμή έχουν περισσότερο ταλέντο και πιο πολλές επιλογές. Όμως επειδή ακριβώς δεν είμαστε στα 90’s αλλά στο 2023, πλέον στο μπάσκετ δεν κερδίζουν οι ομάδες που δέχονται τους… λιγότερους πόντους αλλά αυτές που πετυχαίνουν τους περισσότερους. Το μπάσκετ που αυτή τη στιγμή μπορεί να παίξει ο Ολυμπιακός, με τη σπουδαία άμυνα αλλά την προβληματική επίθεση, μπορεί να αρκεί για να τον οδηγήσει στα playoffs, αλλά δύσκολα θα του φέρει πολλά περισσότερα. Θα απαιτηθεί να βελτιωθεί αρκετά στο… μπροστά κομμάτι του γηπέδου και αυτό ίσως απαιτεί μια προσθήκη.
Ο Παναθηναϊκός έχει πρόβλημα, κυρίως αμυντικό…
Παρόμοιο, αλλά από την… ανάποδη είναι το πρόβλημα του Παναθηναϊκού. Κι αυτό γιατί εκεί ανησυχία προκαλεί περισσότερο η εικόνα της άμυνας παρά της επίθεσης, έστω κι αν καμία εκ των δύο δεν είναι ούτε καν κοντά στον βαθμό που απαιτείται για ομάδα που αξιώνει να βρεθεί στα playoffs.
Στην επίθεση, οι «πράσινοι» για τρίτο σερί αγώνα Ευρωλίγκας είχαν περισσότερα λάθη από ασίστ. Είναι προτελευταίοι στον δείκτη ασίστ ανά 100 κατοχές με 17,9 (16,5 έχει η Μονακό που παίζει… φουλ ένας εναντίον ενός) και τρίτοι στα περισσότερα λάθη ανά 100 κατοχές με 21,7. Εκεί υπάρχει η ρεαλιστική δικαιολογία πως οι αυτοματισμοί δεν μπορούν να δημιουργηθούν με έντεκα νέες προσθήκες και με τους βασικούς δημιουργούς, Σλούκα και Βιλντόσα, να έχουν ελάχιστες προπονήσεις μαζί. Ο χρόνος σίγουρα θα φέρει καλύτερα αποτελέσματα στο κομμάτι αυτό και θα επιτρέψει σε ετερόφωτους επιθετικά παίκτες (όπως ο Χουάντσο) να προσφέρουν πολλά περισσότερα.
Αντίθετα, στην άμυνα το πρόβλημα φαντάζει μεγάλο και μοιάζει λάθος η εντύπωση πως όλα θα λυθούν με το χρόνο και την επάνοδο του Μήτογλου ή του Παπαπέτρου. Η μεγαλύτερη αδυναμία εστιάζεται στη σκληράδα που δε βγάζει ο Παναθηναϊκός. Ο παραμορφωτικός καθρέφτης του τουρνουά «Παύλος Γιαννακόπουλος» και των αγώνων με Ολυμπιακό και Μπάγερν δεν πρέπει να ξεγελά, αφού ανέκαθεν-ακόμη και στις κάκιστες τελευταίες σεζόν-ο Παναθηναϊκός παρουσίαζε πολύ καλύτερο πρόσωπο από το πραγματικό στην έδρα του και όλα τα προβλήματα έμπαιναν σε μεγεθυντικό φακό όταν εγκατέλειπε τη θαλπωρή του ΟΑΚΑ. Στα τρία παιχνίδια του εκτός έδρας, σε Ρόδο, Περιστέρι και Κωνσταντινούπολη, ο Παναθηναϊκός-χωρίς την ώθηση του κοινού του-έχει μπει νωθρά κι έχει βρεθεί να κυνηγά τεράστιες διαφορές: 37-11 στο Σούπερ Καπ, 45-26 στο Περιστέρι, 27-9 στην Πόλη. Χθες βράδυ έκανε ένα φάουλ στα πρώτα εννιά λεπτά (κι ένα επιθετικό) επιτρέποντας στους αντιπάλους να βρουν ρυθμό εξ αρχής.
Η πρώτη ζώνη άμυνας, που απαιτεί πίεση στην μπάλα, είναι σχεδόν ανύπαρκτη, αφού κανένα από τα γκαρντ δεν έχει αμυντικό φίλτρο, παρότι δύο εξ αυτών, Γκραντ και Βιλντόσα, δεν στερούνται μεγέθους και αθλητικότητας. Ο Αμερικανός δείχνει ως τώρα μεγαλύτερο ζήλο για να μαρκάρει, γι’ αυτό και κερδίζει περισσότερο χρόνο στο παρκέ. Με το πρώτο ανάχωμα να ξεπερνιέται εύκολα, η άμυνα έρχεται σε ανισορροπία, οι ψηλοί δεν προλαβαίνουν να κλείσουν όλες τις τρύπες και τα ριμπάουντ χάνονται σωρηδόν. Ο Παναθηναϊκός έχει-μοιραία-την πέμπτη χειρότερη άμυνα, με παθητικό 115,2 πόντους ανά 100 κατοχές, αλλά και ταυτόχρονα χάνει περίπου το 1/3 των διαθέσιμων αμυντικών ριμπάουντ προσφέροντας έξτρα κατοχές στους αντιπάλους.
Το παράδοξο είναι πως ο Εργκίν Αταμάν δήλωσε πως βρίσκεται σε αναζήτηση σκόρερ και όχι ενός παίκτη που θα μπορούσε να φέρει μέγεθος, άμυνα και καλύτερη ισορροπία στην περιφέρεια της ομάδας. Εκτός και αν πρόθεση είναι τελικά να γίνουν δύο προσθήκες και όχι μια. Πάντως ο Παναθηναϊκός δείχνει ομάδα που έκανε τόσες πολλές μεταγραφές και συγκεκριμένες επιλογές που απαιτούν πίστωση χρόνου, αλλά μέχρι τώρα τουλάχιστον δεν παρουσιάζει την προσδοκώμενη πρόοδο.
Συμπερασματικά, ασφαλώς και οι δύο «αιώνιοι» μπορούν να παίξουν πολύ καλύτερα με τα διαθέσιμα υλικά, όταν θα είναι άπαντες διαθέσιμοι, θα προσαρμοστούν οι νέοι και θα γίνει πιο ορθολογικό το rotation. Μήπως όμως όλα τα ζητήματα που βγάζουν ως τώρα δεν λύνονται μόνο με χρόνο, υπομονή και δουλειά;
ΥΓ: Η ΑΕΚ έκανε άλματα προόδου μέσα σε δέκα μέρες από την αποκρουστική εικόνα στην πρεμιέρα με το Λαύριο, αλλά έχει ακόμη δρόμο. Το ρόστερ διαθέτει πολλή ποιότητα, όχι όμως και την απαιτούμενη ισορροπία μεταξύ επίθεσης και άμυνας. Στην επίθεση το πλούσιο ταλέντο αρκεί για να βρεθούν λύσεις, ενώ σταδιακά βγαίνουν και αυτοματισμοί. Στην άμυνα, ωστόσο, δύσκολα θα μπορέσει η «Ένωση» να κερδίσει άλλο παιχνίδι με 22 χαμένα ριμπάουντ. Σε κάθε περίπτωση, σημαντική η νίκη επί της Λούντβιγκσμπουργκ σε έναν όμιλο με βασικό ανταγωνιστή τη γερμανική ομάδα. Ο χρόνος δουλεύει υπέρ του Ζοάν Πλάθα, αλλά τα ροζ φύλλα θα «ταΐσουν» την υπομονή όλου του οργανισμού.
Ακολουθήστε τον bwinΣΠΟΡ FM 94.6 στο Google News για να μαθαίνετε πρώτοι τα τελευταία νέα από την Ελλάδα και τον κόσμο.
