Παναθηναϊκός 2020/21: Φθηνότερος ναι, αλλά καλύτερος ή χειρότερος;

Το φθηνότερος άρα χειρότερος ή αντίστοιχα ακριβότερος άρα καλύτερος είναι ένα «αξίωμα» που πάνε χρόνια τώρα που έχει καταρριφθεί στον αθλητισμό. Η πιο ρεαλιστική προσέγγιση θα ήταν πως αυτός με το μεγαλύτερο πορτοφόλι έχει περισσότερες επιλογές και άρα περισσότερες πιθανότητες για επιτυχία σε σχέση με αυτόν που έχει ρηχή τσέπη και άρα περιορισμένες επιλογές και λιγότερα περιθώρια λάθους. Ο Παναθηναϊκός του 2020/21 χτίστηκε με υλικά που έχουν περίπου το μισό κόστος από τα αντίστοιχα περσινά και αυτό είναι το μόνο δεδομένο αυτή τη στιγμή. Πού όμως υπερτερεί αλλά και υστερεί σε σχέση με την τελευταία ακριβότερη βερσιόν του; Ας αποπειραθούμε μια ανάλυση, με το όποιο ρίσκο αυτή περιλαμβάνει προτού καν δούμε τις ομάδες σε δράση (αμήν!).

Ο νέος Παναθηναϊκός μοιάζει πως θα υστερεί σαφώς του τελευταίου μόνο στο «1». Ο Πιέρ Τζάκσον δεν έχει ούτε το μέγεθος να αμυνθεί (ή να… δει πάνω από τα απλωμένα χέρια), ούτε το ταλέντο στη δημιουργία, ούτε την σπάνια ικανότητα του Νικ Καλάθη να κάνει τους συμπαίκτες του καλύτερους. Κοιτάζει πρώτα το καλάθι και μετά τους συμπαίκτες του και συνήθως καταφεύγει στην πάσα μόνο όταν τον υποχρεώνει ο αντίπαλος αμυντικός ή αναγκάζει ο ίδιος την αντίπαλη άμυνα να κλείσει πάνω του με τον επιθετικό του οίστρο. Θα προσφέρει περισσότερο instant scoring από τον Νικ, πιθανώς κάποιες βραδιές που θα είναι on fire (όπως ο Ταϊρίς Ράις με τον οποίο έχει πάρα πολλά κοινά στοιχεία), αλλά πρόκειται για εντελώς διαφορετικό μπασκετικό είδος από τον προκάτοχό του. Η ικανότητα του Καλάθη να επωμιστεί το μαρκάρισμα του καλύτερου αντιπάλου γκαρντ έγινε προσπάθεια να αναπληρωθεί με τον Σαντ-Ρος, ο οποίος μοιάζει να κολλάει σε όλα τα σχήματα από το «1» ως το «3» και θα λύσει τα χέρια του Βόβορα. Ο Κουβανός έχει ανάλογο μέγεθος και αθλητική ικανότητα με του Καλάθη, ανεβάζει το σύνολο χωρίς πάντα να αποτυπώνεται αυτό στατιστικά, αλλά φυσικά οι πάντως υποτιμημένες δημιουργικές αρετές του δεν μπορούν να συγκριθούν με αυτές του κορυφαίου της Ευρώπης σε αυτόν τον τομέα.



Στον Παναθηναϊκό γνώριζαν καλά πως με τα διαθέσιμα χρήματα ή και ακόμη περισσότερα (βλέπετε πόσο ταλαιπωρείται η Ρεάλ να βρει αντι-Καμπάτσο με σχεδόν απεριόριστο μπάτζετ) θα ήταν αδύνατο να βρουν αντίστοιχο δημιουργό σε μια ευρωπαϊκή αγορά που φείδεται «εγκεφάλων». Γι’ αυτό η νέα βερσιόν της ομάδας θα έχει λιγότερη δημιουργία και περισσότερο ένας εναντίον εντός, όχι μόνο από τον Τζάκσον, αλλά και από το δίδυμο στο «2». Νέντοβιτς και Φόστερ με λιγότερο από το μισό κόστος των προκατόχων τους αναβαθμίζουν ξεκάθαρα τη θέση, με αστερίσκο για τον πρώτο την ευπάθεια σε τραυματισμούς και για τον δεύτερο την πρώτη του απόπειρα στο επίπεδο της Ευρωλίγκας. Αμφότεροι είναι μετρ σε προσωπικές φάσεις (ο Σέρβος δε με ταλέντο και στη δημιουργία χωρίς να είναι όμως η πρώτη του σκέψη) και στο αμυντικό κομμάτι χειρότερα από τον Φρεντέτ… απλώς δεν γίνεται.



Στο «3» υπάρχει η σταθερά Παπαπέτρου, ο οποίος έχει την ευκαιρία, με τη σφραγίδα πλέον και του αρχηγού, να ανελιχθεί από εξαιρετικό εργαλείο σε νέο σημείο αναφοράς με περισσότερες ευθύνες εν όψει και μιας χρονιάς συμβολαίου. Ο «πασπαρτού» Σαντ-Ρος προσφέρει και σε αυτή τη θέση μια εξαιρετική εναλλακτική και με την κάλυψη του φιλότιμου εργάτη Κασελάκη ο συνδυασμός δεν μπορεί να είναι χειρότερος από αυτόν με τον άχρωμο Τζόνσον. Στους περιφερειακούς προσθέστε και τους Μποχωρίδη και Καλαϊτζάκη, που μπορούν να δώσουν λύσεις (που δεν υπήρχαν πουθενά πέρσι) και ίσως όχι μόνο στις εγχώριες υποχρεώσεις.



Στο «4» αποχώρησε ο Τόμας που αποτέλεσε ένα μεγάλο επιθετικό όπλο αλλά ταυτόχρονα και έναν (ακόμη) αδύναμο κρίκο στην άμυνα. Ο Άαρον Γουάιτ έχει περισσότερες διαφορές παρά κοινά στοιχεία με τον προκάτοχό του. Είναι πιο αθλητικός, καλύτερος αμυντικός διαπρέποντας στην άμυνα με αλλαγές του Γιασικεβίτσιους στην Ζαλγκίρις και σχεδόν ανάλογα αποτελεσματικός στο τρίποντο, αλλά υστερεί στο παιχνίδι με πλάτη. Θα λέγαμε πως πρόκειται για ένα «4άρι» αέρος ενώ ο Τόμας ήταν περισσότερο εδάφους. Μήτογλου και Μπέντιλ παρέχουν ασφάλεια στη θέση, αλλά και στο «5», όπου ο fitter Παπαγιάννης και ο βελτιωμένος αισθητά σε σχέση με την πρώτη του θητεία Όγκαστ σίγουρα δεν είναι χειρότεροι από τον βαρύτερο Big Papa και τους Βουγιούκα και Γουάιλι που αξιοποιήθηκαν ελάχιστα από τον Πιτίνο. Ένα ζητούμενο για τα «5άρια», βέβαια, είναι η άμυνα στο πικ εν ρολ, αλλά και η σωστή τροφοδότησή τους, αφού οι πάρε-βάλε ασίστ του Καλάθη θα λείψουν.



Μοιάζει βέβαιο πως ο κόουτς Βόβορας έχει στο μυαλό του διαφορετικές πεντάδες και τα δύο ματς στα οποία κάθισε και φέτος στον πάγκο ίσως αποτελούν ένα trailer για ό,τι ακολουθεί. Δεν θα είναι λίγα τα παιχνίδια, ειδικά τα «κλειστά», στα οποία θα επιστρατεύονται για αρκετά λεπτά και ιδίως στα τελειώματα των αγώνων σχήματα με ταυτόχρονη παρουσία Σαντ-Ρόος, Παπαπέτρου, Μποχωρίδη ή Κασελάκη, Μπέντιλ ή Γουάιτ και Μήτογλου που θα αλλάζουν σε όλα τα μαρκαρίσματα και θα προσφέρουν ελάχιστους στόχους στην αντίπαλη επίθεση. Οι νίκες σε Κάουνας και Μόναχο ίσως και να είναι οδηγός για μια ομάδα που θα υστερεί σε ποιότητα των περισσοτέρων αντιπάλων και πρέπει να υπερτερεί σε σκληράδα.



Αδυναμίες ασφαλώς και υπάρχουν στο ρόστερ. Κυρίως αμυντικά και πιθανότατα δημιουργικά στην περιφέρεια, στην αντιμετώπιση του πικ εν ρολ από τους ψηλούς, ενδεχομένως και να λείψει και το συνεπές μακρινό σουτ. Δεν θα μπορούσε να γίνει και διαφορετικά με αυτό το μπάτζετ, όσο προσεκτικές επιλογές και αν προσπαθείς να κάνεις. Το παρήγορο για τον Παναθηναϊκό είναι πως δημιούργησε ένα ρόστερ όχι απαραίτητα με περισσότερη ποιότητα, αλλά σίγουρα με περισσότερη αθλητικότητα και κίνητρο σε σχέση με ό,τι φοβούνταν οι φίλοι του μετά τις εξαγγελίες για δραστική μείωση του προϋπολογισμού. Από το πόσο ο Γιώργος Βόβορας, που δικαίως πήρε την ευκαιρία, θα καταφέρει να συνθέσει ένα σφριγηλό σύνολο, αλλά και την υπομονή του κόσμου θα εξαρτηθεί το τελικό αποτέλεσμα. Τα έξτρα εκατομμύρια στο μπάτζετ από τον Δημήτρη Γιαννακόπουλο θα λείψουν, αλλά η παρουσία Αλβέρτη-Διαμαντίδη στην κεφαλή εγγυάται πως η διοίκηση θα κρίνει αξιοκρατικά, δεν θα παίρνει εν θερμώ αποφάσεις και θα λειτουργεί με αμιγώς μπασκετική λογική. Η διαφαινόμενη απουσία του κόσμου λόγω κορωνοϊού τουλάχιστον στην εκκίνηση της σεζόν στερεί μεν σε μια ομάδα με έδρα ένα τεράστιο όπλο, αλλά αυτό διαβάζεται κι αλλιώς: θα υπάρχει ηρεμία που είναι αναγκαία σε ένα δύσκολο νέο ξεκίνημα, όπου η απόσταση μεταξύ χειροκροτημάτων και μουρμούρας είναι ελάχιστη.

ΥΓ: Μπορεί ο καθένας να διαφωνεί σε πολλά με τον Νίκο Παππά, αλλά η συνεργασία του με την ομάδα ΑμΕΑ του Παναθηναϊκού συνιστά μία κίνηση με όχι μόνο συμβολικό αλλά και ουσιαστικό χαρακτήρα. Και δεν είναι η πρώτη τέτοια που κάνει, χωρίς μάλιστα στιγμή να έχει επιδιώξει ο ίδιος να «διαφημιστεί» για τέτοιες δράσεις. Μακάρι να τον ακολουθήσουν κι άλλοι.

*Τις επόμενες μέρες θα ακολουθήσουν κι άλλες αναλύσεις για τις ομάδες της σεζόν 2020/21, με πρώτο τον Ολυμπιακό.

Follow @ChristosRobolis