Η γλώσσα του σώματος, φίλε… Δεν λέει ψέματα ποτέ!

«The eyes chico, they never lie», έλεγε ο Αλ Πατσίνο στον «Σημαδεμένο» και η ατάκα αυτή βρήκε απόλυτη επιβεβαίωση στον πρώτο τελικό «αιωνίων». Γιατί η γλώσσα του σώματος μαρτυρά πολλά περισσότερα από όσα μπορεί να λέει το στόμα και αυτό ήταν πασιφανές στο Game 1. Κι αυτό επειδή οι δέκα μέρες που μεσολάβησαν από το Final 4 του Βερολίνου μέχρι το βράδυ της Τετάρτης ήταν τελείως διαφορετικές για Παναθηναϊκό και Ολυμπιακό…

Από τη μια, οι «πράσινοι» είναι φανερό πως ζούσαν ακόμη στη μέθη του Βερολίνου. Το σπουδαίο και ταυτόχρονα απρόσμενο του επιτεύγματος στην Ευρωλίγκα έδωσε ένα αίσθημα ολοκλήρωσης σε όλο τον Παναθηναϊκό, που ήταν φανερό πως δεν πρόλαβε να μηδενίσει το κοντέρ. Κάτι που φάνηκε παντοιοτρόπως: οι παίκτες έκαναν σύντομες «αποδράσεις», έστω και για… μιάμιση μέρα για να γιορτάσουν τον τίτλο, η ένταση των προπονήσεων δεν συγκρινόταν με αυτές που προηγήθηκαν του Final 4, οι πρωταγωνιστές μιλούσαν δεξιά κι αριστερά για το έβδομο και όχι για τους τελικούς, ο οργανισμός έτρεχε για να διοργανώσει τη φιέστα με τον Άρη και ο κόσμος είχε αρχίσει τις συζητήσεις για τους παίκτες που πρέπει να αποκτηθούν για να έρθει το… όγδοο. Ακόμη και το ΟΑΚΑ δεν ήταν στα συνήθη επίπεδα πληρότητας και έντασης το βράδυ της Τετάρτης.



Ουδείς έμοιαζε να ασχολείται με τους τελικούς απέναντι στον Ολυμπιακό στον προσήκοντα βαθμό, ούτε ακόμη όταν ο Σλούκας φώναζε από μικροφώνου στην υποδοχή των πρωταθλητών Ευρώπης πως ο μεγάλος στόχος είναι το πρωτάθλημα Ελλάδας. Είπαμε, η γλώσσα του σώματος έλεγε… άλλα από αυτό που έλεγαν τα στόματα. Ένας Παναθηναϊκός «άδειος», θαρρείς ναρκωμένος, νωθρός, χωρίς την αίσθηση του επείγοντος από το πρώτο μέχρι το τελευταίο λεπτό, που έχανε τα ριμπάουντ, τις προσωπικές μονομαχίες, που δέχτηκε 46 πόντους στο ημίχρονο και που αδυνατούσε να τροφοδοτηθεί από την εξέδρα ή να την τροφοδοτήσει ο ίδιος με ενέργεια για να αντιδράσει στην κυριαρχία του Ολυμπιακού. Όχι πρωτοφανής εικόνα μετά από έναν πραγματικό άθλο, θα πει κανείς. Θυμηθείτε-για παράδειγμα-την εικόνα της Εθνικής μπάσκετ στον τελικό της Σαϊτάμα μετά το ανεπανάληπτο έπος του ημιτελικού απέναντι στην Team USA το 2006. Όχι όμως και απόλυτα δικαιολογημένη «συμπεριφορά», θα πει κάποιος άλλος, για μια ομάδα που μετρά επτά σερί χαμένους εγχώριους τίτλους από τον μεγάλο της αντίπαλο και θα όφειλε-ακόμη και μετά από έναν ευρωπαϊκό τίτλο-να εμφανιστεί πιο διψασμένη.



Την ίδια ώρα, ο Ολυμπιακός έμοιαζε να μετατρέπει την απογοήτευση του Βερολίνου αλλά και την πίεση για να μη χαθεί και ο δεύτερος μεγάλος στόχος της σεζόν σε κινητήρια δύναμη. Έκλεισε τα αυτιά του στους μηδενιστές ακόμη κι εντός των τειχών που έσπευσαν γρήγορα να απαξιώσουν όλη τη φετινή προσπάθεια, αδιαφόρησε για μεταγραφολογίες, καταστροφολογίες ή ακόμη και το άδειο ΣΕΦ στο ματς με το Περιστέρι bwin και ασχολήθηκε με το… μπάσκετ και όχι τα γύρω και τους... γύρω. Ακόμη και η επιλογή να επιστρέψει η αποστολή από το Βερολίνο την ώρα που διεξαγόταν ο τελικός έμοιαζε με «σύνθημα» για την επόμενη ημέρα. Οι προπονήσεις θύμιζαν σε ένταση αυτές που προηγήθηκαν του Final 4, αλλά η ορμή με την οποία εμφανίστηκαν οι παίκτες του Γιώργου Μπαρτζώκα στο παρκέ δεν είχε καμία σχέση με το πρώτο ημίχρονο του ημιτελικού με τη Ρεάλ, αλλά πλησίαζε αυτή του… Παναθηναϊκού σε όλο το τριήμερο στη Γερμανία.



Την ώρα που ο Εργκίν Αταμάν πάσχιζε να βρει έναν παίκτη για να ανάψει την σπίθα και στους υπόλοιπους, ο Γιώργος Μπαρτζώκας την κρατούσε ζωντανή παίρνοντας πράγματα από όλους όσοι επιστρατεύτηκαν. Ο Μιλουτίνοφ αναβάθμισε το επιθετικό παιχνίδι στη θέση «5» κάνοντας την απουσία του «βασικού» Φαλ να ξεχαστεί, ο Γουόκαπ κι ο Γκος που υστέρησαν στο Βερολίνο κέρδισαν κατά κράτος τους πρωταγωνιστές του Final 4 Σλούκα και Ναν, ο ΜακΚίσικ και ο Λαρεντζάκης έφεραν έξτρα ενέργεια κι ο Πετρούσεφ ποιότητα από τον πάγκο, ο Παπανικολάου φρόντισε να καλύψει τα αμυντικά κενά του Πίτερς και ο Ολυμπιακός-εν τέλει-κέρδισε περίπου όσο εύκολα το έκανε την προηγούμενη διετία που ο μεγάλος του αντίπαλος δεν ήταν στο δικό του επίπεδο.



Δεν είναι η πρώτη φορά που το βλέπουμε στον αθλητισμό, ούτε θα είναι η τελευταία… Όσο σπουδαιότερη και πιο ανέλπιστη είναι μια επιτυχία, τόσο μεγαλύτερος είναι ο κίνδυνος μια ομάδα να «γκώσει». Κι όσο εντονότερη είναι η απογοήτευση και η πίεση που νιώθει ένας οργανισμός, τόσο μεγαλύτερη είναι η πιθανότητα αυτή να βγάλει τον καλύτερο εαυτό του και να αντιδράσει. Ασφαλώς οι τελικοί δεν έχουν κριθεί, παρά μόνο η πρώτη τους μάχη, που όμως μπορεί να αποδειχτεί καθοριστική αφού το πλεονέκτημα έδρας άλλαξε χέρια σε μια βραδιά. Η εκατέρωθεν διαχείριση του πρώτου αυτού αποτελέσματος, πλέον, είναι ανάλογης σημασίας με αυτή μετά το Βερολίνο. Σε αυτό ποντάρει ο Παναθηναϊκός και αυτή αντίστοιχα είναι η παγίδα για τον Ολυμπιακό για τη συνέχεια της σειράς.