«Ζοτς»-Παναθηναϊκός: Τα «θέλω» και τα «πρέπει»

Το «τα βρήκαμε σε τρία λεπτά» στις τρεις πρώτες ανανεώσεις της συνεργασίας ανάμεσα σε Παναθηναϊκό και Ομπράντοβιτς, μοιάζει πλέον μακρινό. Προ διετίας, στις 9 Ιουνίου του 2010, είχαν χρειαστεί τρεις ώρες μέχρι να επέλθει τελικά συμφωνία και λίγες ώρες αργότερα ο Θανάσης Γιαννακόπουλος να ανακοινώσει από μικροφώνου πριν τη φιέστα για την απονομή του τίτλου τα ευχάριστα. Αυτή τη φορά τα πράγματα είναι ακόμη πιο δύσκολα, αφού αυτή της Τρίτης ήταν η τρίτη άκαρπη συνάντηση των δύο πλευρών.

Γράφει ο Χρήστος Ρομπόλης

Περί επιθυμίας συνέχισης της συνεργασίας των δύο πλευρών... ούτε λόγος! Η διοίκηση του Παναθηναϊκού θα ήταν για... δέσιμο αν δεν ήθελε να κρατήσει στον πάγκο της τον άνθρωπο που οδήγησε το «τριφύλλι» σε 11 πρωταθλήματα, 7 Κύπελλα και 5 τίτλους Ευρωλίγκας, παρότι η φετινή σεζόν ήταν η λιγότερο... τιτλοφόρος των δώδεκα που είχαν προηγηθεί. Όχι μόνο γιατί η παρουσία του αποτελεί τη μεγαλύτερη δυνατή εγγύηση για την επόμενη μέρα της ομάδας, όπου υπάρχουν δύο μεγάλες προκλήσεις: αφενός η αναγκαιότητα ανανέωσης κι ενίσχυσης του δυναμικού και αφετέρου η επιστροφή στο θρόνο της Ελλάδας και της Ευρώπης, όπου όχι απλώς δεν κάθεται πλέον ο Παναθηναϊκός, αλλά έχει... στρογγυλοκαθίσει ο Ολυμπιακός. Αλλά κι επειδή-αν τελικά το χάσμα δεν γεφυρωθεί και γραφτεί ο επίλογος της σχέσης Ομπράντοβιτς και Παναθηναϊκού-ο διάδοχός του θα ξεκινήσει από πολύ δύσκολη θέση, λόγω των παραπάνω υποχρεώσεων. Σημειώστε και έναν επιπλέον λόγο: ό,τι κι αν κάνει ο αντικαταστάτης του Ομπράντοβιτς, από μία μεταγραφική εισήγηση, μέχρι μία εντολή στη διάρκεια αγώνα ή ακόμη και μία δήλωση, αδίκως μεν, αλλά αυτομάτως κι αναπόφευκτα θα συγκρίνεται με τον τρόπο που έκανε τα πράγματα ο «Ζοτς». Και όλοι αντιλαμβάνονται ποιος βγαίνει ριγμένος σε αυτή την «πειραγμένη» ζυγαριά...

Ουδείς όμως πρέπει να αμφιβάλλει και για το «θέλω» του 52χρονου προπονητή. Η σχέση του με τον Παναθηναϊκό ξεπερνά μία απλή εργαζομένου-εργοδότη. Στην ομάδα αυτή βρήκε όλα δεν είχε τα προηγούμενα χρόνια, όπου δούλεψε. Η Παρτιζάν δεν του παρείχε τα οικονομικά εφόδια για να εκτοξεύσει μία ομάδα στην μπασκετική στρατόσφαιρα. Μπανταλόνα και Μπενετόν Τρεβίζο δεν είχαν το ειδικό βάρος για να τον κρατήσουν στις τάξεις τους, καθώς ήταν πολύ μεγάλος προπονητικά για αυτά τα μεγέθη. Η Ρεάλ Μαδρίτης δεν είχε τα «κουσούρια» των παραπάνω, αλλά εκεί έπρεπε να περάσει από δέκα... ανθυποστελέχη για να έρθει σε επικοινωνία με την απρόσωπη διοίκηση του κλαμπ. Στο «τριφύλλι» δεν είχε καμία από τις σκοτούρες αυτές. Παύλος και Θανάσης Γιαννακόπουλος τού έδωσαν από την πρώτη στιγμή τα κλειδιά της KAE και τον κωδικό του ταμείου, τον περιέβαλαν με εμπιστοσύνη κι εκείνος γνώριζε πως όταν ήθελε να τους μιλήσει, απλώς θα χτυπούσε την πόρτα του γραφείου τους ή θα σήκωνε το τηλέφωνο. Κι αυτοί δεν θα του απαντούσαν ποτέ αρνητικά, κάτι που εκείνος ανταπέδωσε με τίτλους. Ο κόσμος τον λάτρεψε γρήγορα λόγω αποτελεσμάτων, αλλά και ιδιοσυγκρασίας, ενώ του παρείχε πρωτοφανή για τα ελληνικά κι όχι μόνο δεδομένα στήριξη σε δύσκολες στιγμές. Στην εξίσωση προσθέστε τη λατρεία του «Ζοτς» για την Ελλάδα και τον ελληνικό τρόπο ζωής, που στο δικό του μυαλό δεν συγκρίνεται με κανέναν άλλον παγκοσμίως. Γνωρίζει καλά, λοιπόν, πως όλα τα παραπάνω είναι αμφίβολο αν θα τα βρει στην επόμενη ομάδα που θα τον προσλάβει ή την επόμενη πόλη που θα τον φιλοξενήσει. Και πλέον δεν είναι 39 ετών, όπως τον Ιούνη του 1999 όταν έδινε για πρώτη φορά τα χέρια με τον Παναθηναϊκό, αλλά 52 ετών και οι αλλαγές στην καθημερινότητα δεν είναι τόσο απλές όσο τότε.

Τι έχει αλλάξει, λοιπόν, και η πιο πετυχημένη συνεργασία όλων των εποχών στον ελληνικό αθλητισμό κινδυνεύει να τερματιστεί άδοξα; Όχι η αμοιβαία επιθυμία, η εμπιστοσύνη και το συναίσθημα, αλλά οι εποχές, οι συνθήκες και το περιβάλλον. Η διοίκηση της ΚΑΕ αδυνατεί να παρέχει πλέον στον προπονητή λευκή επιταγή για το «χτίσιμο» της ομάδας και θέτει οικονομικούς περιορισμούς. Εκείνος δεν έχει αντίρρηση να χαμηλώσει το κασέ του και αυτός θα είναι ο τελευταίος λόγος πιθανού διαζυγίου, αφού με αυτή την αιτία θα μπορούσε να είχε φύγει χρόνια πριν. Όμως δεν δέχεται επ’ ουδενί να πάει στον πόλεμο με λιγότερα όπλα από εκείνα που κρίνει ότι του χρειάζονται για να τον κερδίσει κι ασφαλώς δεν θέλει να δει να γκρεμίζεται ο μύθος που ο ίδιος έχει χτίσει. Αντιλαμβάνεται πως η σημερινή Ελλάδα δεν είναι εκείνη που γνώρισε φτάνοντας με μαύρο μαλλί στην Αθήνα πριν από 13 χρόνια. Ο... γκριζαρισμένος-πλέον-«Ζοτς» έχει να κάνει με μία διαφορετική, πιο σκληρή πραγματικότητα. Όσο όμως κι αν δείχνει διάθεση προσαρμογής στα νέα δεδομένα, δεν κάνει παραχωρήσεις για την ανταγωνιστικότητα της ομάδας που θα προπονεί, ενώ οι μνηστήρες που έχουν ήδη σχηματίσει ουρά είναι έτοιμοι να του παρέχουν τα πάντα. Πιθανώς και να έχει αμφιβολίες για το αν η συνεργασία με τον Δημήτρη Γιαννακόπουλο, που αναλαμβάνει ηγετικό ρόλο στην ΚΑΕ, θα είναι το ίδιο αρμονική με τους Θανάση και Παύλο.

Η πολύ λεπτή ισορροπία που έχει διαμορφωθεί μοιάζει με ένα μπράντεφερ μεταξύ λογικής από τη μία πλευρά και συναισθήματος από την άλλη. Η απάντηση είναι εύκολη για τους ωμούς ρεαλιστές και τους αισθηματίες. Όχι όμως για τη διοίκηση του Παναθηναϊκού και τον Ομπράντοβιτς. Υπομονή μέχρι τη Δευτέρα, για να δούμε ποιον θα αναδείξει νικητή η εσωτερική πάλη που θα γίνει εκατέρωθεν μέχρι τότε. Επικράτηση της σκληρής πραγματικότητας θα συνιστά μία νίκη της κρίσης (οικονομικής αλλά και συνειδήσεων) και των σημείων των καιρών, αλλά αυτή της επιθυμίας θα είναι ο θρίαμβος του ανθρώπινου συναισθήματος επί των ψυχρών αριθμών.

* Απορίες, σχόλια και παρατηρήσεις στο chrobolis@yahoo.com