Ο θεσμός «Σούπερ Καπ», πλέον κοντά είκοσι χρόνια απ' την τελευταία φορά που τέτοιο ματς έγινε στη χώρα, δεν (μας) λείπει. Διότι δεν είναι κοινή, όπως π.χ. ο θεσμός «Κύπελλο Ελλάδος», συνείδηση. Ο ποδοσφαιρόφιλος έχει ξεχάσει ότι αυτό το πράγμα, έστω στη θεωρία, υπάρχει.
Δεν κρύβω την αδυναμία της μνήμης μου (μολονότι, κατά πάσα πιθανότητα, εκεί θα ήμουν και θα δούλευα...) ν' απαντήσω, εάν δεν ανοίξω τα κιτάπια, ποιος ήταν ο τελευταίος αγώνας, ποιοι έπαιξαν, πόσο ήλθαν, ποιος πήρε το τρόπαιο. Είναι η αδυναμία της μνήμης των πατεράδων και των θείων μας, πότε είδαν τελευταία φορά «Κύπελλο Χριστουγέννων».
Επίσης, ο θεσμός «Σούπερ Καπ», που εμάς δεν μας λείπει, δεν λείπει κι από το καλεντάρι καμίας (στην Ευρώπη) ποδοσφαιρικής κοινότητας με επαγγελματικό αυτοσεβασμό. Οι διαφορές είναι, μόνο, στη διαχείρισή του. Οι Ιταλοί το 'καναν κάποτε στη Λιβύη ή στη Νέα Υόρκη για τους προφανείς λόγους, εφέτος οι λόγοι εξέλιπαν, έγινε ένα παιγνίδι στο «Σαν Σίρο» και το πήρε (απ' την Ιντερ) η Ρόμα.
Οι Ισπανοί εμμένουν στα δύο ματς, μέσα-έξω, πριν από την έναρξη του πρωταθλήματος. Κι έδωσαν το 180 λεπτών υπερθέαμα Σεβίλλη-Ρεάλ. Οι Αγγλοι έχουν, βρέξει-χιονίσει, το παραδοσιακό Τσάριτι Σιλντ. Η ΟΥΕΦΑ, το δικό της (παραδοσιακό), στο Μονακό.
Οι Τούρκοι, το πιο ενδιαφέρον παράδειγμα για μας, δεύτερο σερί καλοκαίρι το έπαιξαν στη Γερμανία. Η χαρά του μετανάστη. Την έδωσαν. Με πολλή εφέτος, όπως και πέρυσι, επιτυχία. Μάζεψαν 40.000 θεατές. Θα το ξανακάνουν, του χρόνου.
Με τις όποιες (κατανοητές) διαφορές στη διαχείριση του θεσμού, ο κοινός τόπος είναι ότι πουθενά στον προηγμένο κόσμο το «Σούπερ Καπ» δεν ματαιώνεται επειδή ενδέχεται (ο κίνδυνος που, εδώ, το 1990 έβαλε την υπόθεση, για δύο δεκαετίες, στο χρονοντούλαπο...) οι οπαδοί να πλακωθούν.
Ηταν πρωταθλητής ο Παναθηναϊκός τότε, Κυπελλούχος ο Ολυμπιακός, ο Παναθηναϊκός εκείνο το καλοκαίρι είχε πάρει απ' τον Ολυμπιακό τον Στράτο Αποστολάκη, η Πετραλιά στο υπουργείο φοβόταν, το Σούπερ Καπ «σε μια νύχτα μέσα» απέθανε! Μετά, έπαιξαν Ολυμπιακός-Παναθηναϊκός στην πρεμιέρα, καλή ώρα 0-0, κι όποιοι είχαν μείνει με την όρεξη, πλακώθηκαν εκεί...
Ενας άλλος κοινός τόπος είναι ότι, στον ίδιο προηγμένο κόσμο, πουθενά το Σούπερ Καπ δεν ορίζεται «επάνω» σε ημερομηνία αγώνων Εθνικών ομάδων (Ανδρών και Ελπίδων). Το δειλό εν Ελλάδι εγχείρημα να επανέλθει ο θεσμός στη ζωή, εφέτος, δείχνει να προσκρούει στον καταφανή ερασιτεχνισμό των, υποτίθεται, επαγγελματιών του ποδοσφαίρου. Εκπληξη.
Οχι για τον Γκαγκάτση, που δεν είναι επιχειρηματίας και «είδε» μονάχα το τηλεοπτικό έσοδο της (διοργανώτριας) ομοσπονδίας, τόσο. Εκπληξη, δυσάρεστη, πρωτίστως απ' τους «μη αναμενόμενους» Πέτρο Κόκκαλη και Κώστα Πηλαδάκη, πρωταγωνιστές της Σούπερ Λίγκας, που ακύρωσαν την «αγαθή πρόθεση» με το επιπόλαιο πρακτικό βήμα να συμφωνήσουν στο να ορίσουν άρπα-κόλλα την αναμέτρηση... αύριο.
Υστερα, όταν συνειδητοποίησαν πως θα λείπουν καμιά εικοσαριά παίκτες, επινοήθηκε η πάντοτε βολική λύση της... άρνησης της Αστυνομίας. Το 8 (Σεπτεμβρίου) έγινε, προς στιγμήν, 26. Τώρα, προχωρώντας, είμαστε στο 31 (Οκτωβρίου). Στην πορεία, το βλέπουμε πάλι. Το Σούπερ Καπ, Ολυμπιακός-Λάρισα, θα γίνει κάποτε. 'Η ποτέ.
Την ώρα που το νόημα είναι να γίνεται πάντοτε, με οποιουσδήποτε αντίπαλους, και στα σοβαρά. 'Η να μη γίνεται, όπως δεν γινόταν τόσα χρόνια, τίποτα.
Ακολουθήστε τον bwinΣΠΟΡ FM 94.6 στο Google News για να μαθαίνετε πρώτοι τα τελευταία νέα από την Ελλάδα και τον κόσμο.
