Το αφιόνι του πληγωμένου θηρίου (SportDay / Νίκος Παπαδογιάννης)

Αργά το βράδυ της Παρασκευής, την ώρα που εμείς βυθιζόμασταν σε ένα πιάτο φαγητό για να πάνε τα φαρμάκια κάτω, οι δώδεκα Έλληνες διεθνείς έκλειναν τις πόρτες ενός ευρύχωρου δωματίου στο ξενοδοχείο «Μελία Καστίγια» και τοποθετούσαν το πρόβλημα επί τάπητος.

Τι κάνουμε τώρα; Τι μπορούμε να αλλάξουμε; Πώς θα γίνει να «ξεμπουκώσει» η ομάδα και να καταθέσει το ταλέντο της στο παρκέ; Τι συμβουλή να δώσουμε στον προπονητή; Δεν γνωρίζω αν δόθηκαν απαντήσεις, ούτε είμαι βέβαιος ότι το κλίμα ήταν αισιόδοξο. Καταλαβαίνω, όμως, ότι υπάρχουν ευαισθησία και ανησυχία. Εχω δει παίκτες να ταμπουρώνονται πίσω από το «εγώ» τους, ομάδες (ναι, Εθνικές ομάδες της Ελλάδας) να καταστρέφονται από την αδιαφορία των αθλητών, από την αδράνεια εκείνων που θα έπρεπε να καίγονται. Η φλόγα δεν ανάβει πάντα. Σε αυτή την παρέα, όμως, τα παχυλά συμβόλαια του χειμώνα είναι μόνο αστερίσκος στο πίσω μέρος του μυαλού. Οταν υπάρχει αποπροσανατολισμός, προέρχεται από κίνητρα δευτερεύοντα. Οχι από αυτό που ονομάζουμε φιλοτομαρισμό.

Διαβάζεται και ανάποδα όμως η εξίσωση. Από τα αποδυτήρια λείπουν οι δυνατές φωνές. Δεν υπάρχει παίκτης ικανός να βάλει μια φωνή παραπάνω και να συσπειρώσει τους υπόλοιπους, όπως έκανε στο πρόσφατο παρελθόν ο «κάπτεν» Σιγάλας ή παλαιότερα ο Φασούλας. Ο Μιχάλης Κακιούζης είναι αρχηγός άλλου είδους, ίσος ανάμεσα σε ίσους, αλλά λίγο μεγαλύτερος σε ηλικία. Ο Θοδωρής Παπαλουκάς τρώγεται με τα ρούχα του και δυσκολεύεται να βγει από το καβούκι του, όταν νιώθει εγκλωβισμένος σε ντεφορμάρισμα. Ο Λάζαρος Παπαδόπουλος ανέλαβε αυτόκλητος αυτό τον ρόλο σε περισσότερες από μία περιπτώσεις πρόσφατα, αλλά δεν είναι καμωμένος για ηγέτης. Εξάλλου, οι ηγέτες δίνουν το καλό παράδειγμα μέσα στο γήπεδο. Η ομάδα μοιάζει πελαγωμένη σε όλα τα επίπεδα, ωστόσο έχει ένα κίνητρο που μπορεί να της δώσει ώθηση για αντεπίθεση: την πληγωμένη περηφάνια της πρωταθλήτριας. Οσα κι αν είναι τα προβλήματά της (γνωρίζει ότι) διαθέτει το ταλέντο και την προσωπικότητα για να τα ξεπεράσει έγκαιρα ώστε να νικήσει τουλάχιστον την Πορτογαλία και να παρουσιαστεί αφιονισμένη στον προημιτελικό της Παρασκευής. Προσωπικά αρνούμαι να πιστέψω ότι η Εθνική μας θα τελειώσει το Ευρωμπάσκετ χωρίς να παίξει μπάσκετ. Παραείναι κρίσιμο το στοίχημα για να αφεθεί στην τύχη του. Αποτυχία εδώ σημαίνει πιθανότατα και αποκλεισμό από τους Ολυμπιακούς Αγώνες του Πεκίνου, πάει να πει διάλυση αυτής της ομάδας. Το 2009 η ανάγκη της ανανέωσης θα είναι επιτακτική. Ο σημερινός αγώνας με την Κροατία, αν και δεν είναι καθοριστικής σημασίας, μπορεί να αποτελέσει εφαλτήριο ανάκαμψης. Ο αντίπαλος έδειξε τα δόντια του με τη νίκη επί της Ισπανίας, αλλά μοιάζει ευάλωτος στα χέρια οποιασδήποτε ομάδας επιβάλει τον ρυθμό της. Τυχαία έχασε από Λετονία και Ισραήλ; Οχι δα. Οι γκαρντ, εκτός του Πλάνινιτς και του Τομάς, είναι αλλοπρόσαλλοι και αναξιόπιστοι, «πλάγιοι» της προκοπής δεν υπάρχουν, και μέσα στη ρακέτα ο θηριώδης Κάσουν μοιάζει αβοήθητος. Ο,τι πρέπει για μια μεγάλη νίκη αντεπίθεσης λοιπόν.

Το σίγουρο είναι ότι η ελληνική ομάδα έχει και θα έχει τον κόσμο της στο πλευρό της. Μέχρι τώρα δεν έχει ακουστεί η παραμικρή φωνή αμφισβήτησης από την εξέδρα. Μόνο τραγούδια συμπαράστασης. Παρόμοιο, ακούω, είναι το κλίμα και πίσω στην πατρίδα. Ακόμα και τώρα που η Εθνική παρουσιάζει την άσχημη πλευρά του ελληνικού DNA της, έχει για σύμμαχο τον κόσμο που η ίδια δημιούργησε με τα μη ελληνικά κατορθώματά της.