Ο Μουρίνιο δεν έπαιξε «τσούκου-τσούκου» μπολ;

Είναι αδιαμφισβήτητα τεράστια προσωπικότητα ο Ζοσέ Μουρίνιο και έχει αρχίσει να υπερκαλύπτει το μέγεθος των ομάδων που δουλεύει. Αν είναι η παραπάνω διαπίστωση αυτοσκοπός του πρόκειται για διαφορετική συζήτηση. Αλλά η τακτική που ακολούθησε στον επαναληπτικό της Βαρκελώνης δεν μπορεί παρά ν΄αποτελέσει θέμα, ειδικά στην Ελλάδα.

Λίγα χρόνια πίσω υπήρξε μία ομάδα στην Ελλάδα, ο Παναθηναϊκός, που με μία αυστηρή αμυντικογενή τακτική πήρε αποτελέσματα στην Ευρώπη, απέναντι σε σαφώς ποιοτικότερους και ομολογουμένως δύσκολους αντιπάλους, που θα τα θυμόμαστε για χρόνια. Στις εγχώριες υποχρεώσεις δεν του βγήκε αυτή η φιλοσοφία, διότι η εν λόγω αγωνιστική διστακτικότητα, που αφομοιώθηκε στο παιχνίδι του γενικά, έδωσε τη δυνατότητα σε ασθενέστερες ομάδες να του κάνουν ζημιά.

Μετά τους διθυράμβους για τις μεγάλες ευρωπαϊκές επιτυχίες του «τριφυλλιού» μερίδα του Τύπου όλων των μορφών «βάφτισε» τον τρόπο αυτό παιχνιδιού τσούκου-τσούκου μπολ, που πρέπει να είναι, με διαφορά από τον δεύτερο, ο πιο γραφικός, ανόητα κλισαρισμένος και άστοχος τίτλος στη σύγχρονη «τιτλολογία» της ελληνικής δημοσιογραφίας. Και δεν αναφέρομαι για το τσούκου-τσούκου μπολ, που ως έννοια είναι, κοινώς αποδεκτά, το τίποτα.

Εννοώ τον τρόπο με τον οποίο συζητήθηκε αυτή η ατάκα: ως καταστροφή του ποδοσφαίρου, ως πυρηνική βόμβα στο θέαμα που πρέπει να προσφέρει το σπορ, ως το έσχατο όπλο του ποδοσφαιρικού Δαυίδ ν’ αντιμετωπίσει τον Γολιάθ. Μόνο το τελευταίο έχει κάποια ισχύ στις μέρες μας, και χρειάστηκε να εφαρμόσει μία αντίστοιχη τακτική ο Ζοσέ Μουρίνιο για να έρθει και πάλι στο προσκήνιο, τουλάχιστον του δικού μυαλού, η μαζική άμυνα!

Βέβαια, σήμερα ο Πορτογάλος αποθεώνεται από αυτούς που θεωρούσαν την εν λόγω αντιμετώπιση ενός δύσκολου αγώνα, βιασμό του αθλήματος. Γιατί άλλο, θα μου πείτε, είναι να γράφεις για τον special one και άλλο για τον Μαρκαριάν!! Η δουλοπρέπεια στις παγκόσμιες ποδοσφαιρικές προσωπικότητες έχει κι ένα καλό: ίσως αναγκαστούμε κάποια πράγματα που τα βλέπουμε με χρωματισμένα γυαλιά εδώ, να τα παρατηρήσουμε κάποτε μέσα από ένα εντελώς διαφορετικό πρίσμα.

Διότι δεν γίνεται, για παράδειγμα, ο Παναθηναϊκός των μέσων της δεκαετίας του 2000 να καταστρέφει την μπάλα και η Ίντερ του 2010 να την αποθεώνει! Δύο μέτρα και δύο σταθμά είναι αυτά. Τακτικά, ο Γκουαρντιόλα έγινε έρμαιο στις ορέξεις του, πάντως, κι αυτό είναι πραγματικότητα. Κι ας χρησιμοποίησε το… πούλμαν μπροστά από την εστία ο Μουρίνιο, κάτι που είχε κατηγορήσει στη θητεία του στην αγγλική Πρέμιερ Λιγκ.