Περί ονείρων και άλλων δαιμονίων (Sportday / Μιχάλης Λεάνης)

Το παιχνίδι αυτό ξεκίνησε νωρίς και τελείωσε νωρίς. Άρχισε με ένα εκπληκτικό γκολ του Μπαμπαγκίντα και τον Ολυμπιακό να κάνει ένα από τα καλύτερα ξεκινήματά του σε ευρωπαϊκό ματς.

Τότε έκλεισα τα μάτια και ονειρεύτηκα τον Ολυμπιακό να έχει άλλους δυο-τρεις Μπαμπαγκίντα, ακόμη δύο Τουρέ, τον Ριβάλντο νεότερο να τρέχει πάνω κάτω, τον Τζόρτζεβιτς να παίρνει την μπάλα εκεί που θέλει, να έχει επιθετικούς «φωτιά» που τη μισή ευκαιρία θα την κάνουν γκολ. Ονειρεύτηκα την ομάδα να λειτουργεί πραγματικά ως ομάδα, να έχει φρεσκάδα, φαντασία, να πέφτει πρώτη στην μπάλα, να μην αφήνει τους αντιπάλους να αναπνεύσουν, να έχει ρυθμό, απλότητα και τάξη.
Το ίδιο φαντάζομαι ότι ονειρευόταν μαζί μου όλος ο κόσμος που βρισκόταν στο γήπεδο Καραϊσκάκη. Μετά ξύπνησα και έζησα τον εφιάλτη. Ένα λάθος φέρνει το πρώτο γκολ, ένα δεύτερο γκολ στέλνει τον Ολυμπιακό οριστικά έξω από το παιχνίδι. Μετά, το απόλυτο χάος. Και δικαιολογημένα, διότι πολύ απλά ο Ολυμπιακός δεν έχει τους παίκτες που μπορούν να αντιδράσουν.

Γιατί τα λάθη γίνονται σε ένα παιχνίδι και ούτε μπορείς να τα αποφύγεις. Το θέμα είναι πώς τα διορθώνεις. Δεν είναι λάθος να κάνεις φάουλ έξω από τη μεγάλη περιοχή. Το να στήσεις το τείχος ανορθόδοξα, όμως, είναι λάθος. Όπως και το να κάνεις μία λαθεμένη εκτίμηση και αυτό συμβαίνει, μιλώντας για την περίπτωση του δεύτερου γκολ, που ο Κωστούλας με ανορθόδοξο τρόπο έπεσε πάνω στην μπάλα. Ο παππούς μου ο μακαρίτης, αγράμματος σοφός, μου έλεγε: «Εδώ είναι η κόλαση, εδώ και ο παράδεισος».

Νομίζω ότι η ρήση του ταιριάζει απόλυτα στο χθεσινό παιχνίδι. Οι φίλοι του Ολυμπιακού είδαν για 35 λεπτά την ομάδα που ονειρεύονται, αλλά με 35 λεπτά στον παράδεισο δεν εξασφαλίζεις την αιώνια βασιλεία των ουρανών. Τριάντα πέντε λεπτά μεγάλης μπάλας μπορεί να φτάνουν για να συντρίψεις τον Ακράτητο, τον Ατρόμητο, έναν μέτριο ΠΑΟΚ, αλλά δεν σου φτάνουν για να κερδίσεις, πολύ δε περισσότερο για να προχωρήσεις στην κορυφαία διασυλλογική διοργάνωση. Έχω την αίσθηση ότι αυτά τα 35 λεπτά ήταν ο επιθανάτιος ρόγχος μιας ομάδας που έκλεισε τον κύκλο της λίγο προτού ξεψυχήσει. Πρόλαβε δηλαδή να φωνάξει ότι όταν υπάρχουν παίκτες αξίας και συνεπώς με διάρκεια, όταν υπάρχει φρεσκάδα, σωματική δύναμη και πνευματική διαύγεια, όλα μπορούν να γίνουν. Και το κατάλαβε ο κόσμος. Το εισέπραξε σαν τελευταία επιθυμία αυτής της ομάδας, μετατρέποντάς το σε σύνθημα: «Πάρτε παίκτες».

Ο Ολυμπιακός δεν έχει ανάγκη ούτε τονωτικής ένεσης ούτε ψυχολογικού ντοπαρίσματος. Οι ομάδες δεν φτιάχνονται στα φαρμακεία ούτε από ψυχολόγους. Το πρόβλημά του δεν είναι υπαρξιακό. Η αγωνιστική του ανυπαρξία είναι το πρόβλημα. Κλείστε τα μάτια και αφήστε το όνειρο να επιστρέψει. Με δυο-τρεις Μπαμπαγκίντα, δυο–τρεις Τουρέ, έναν μάγο όχι μεγαλύτερο από 20 χρόνων και έναν σέντερ φορ-δαίμονα είμαι σίγουρος ότι το όνειρο θα μπορούσε να γίνει πραγματικότητα.