Ποια, τελικά, είναι η εθνική τραγωδία; (Λάμπρος Γκαραγκάνης)

Τα όσα διαδραματίστηκαν το Σάββατο το βράδυ στο γήπεδο «Καραϊσκάκη» σαφώς και είναι άξια σχολιασμού και πιθανότατα περισυλλογής, για την κατάσταση που διαμορφώνεται στην ελληνική κοινωνία. Ορισμένα από τα ελαττώματα του Έλληνα είναι τόσο πασιφανή, που δεν χρειαζόταν να δώσει ποδοσφαιρικό αγώνα η Εθνική μας με την Τουρκία, παραμονές 25ης Μαρτίου, για να τα καταλάβουμε και να τα εμπεδώσουμε. Όσο εύκολα ανεβάζουμε στην εκτίμησή μας το οτιδήποτε, με αντίστοιχη ευκολία το χαντακώνουμε, με την πρώτη ευκαιρία. Οι «Θεοί του Ολύμπου» του 2004 έγιναν μέσα σε μία νύκτα οι αποδιοπομπαίοι τράγοι του έθνους. Σκληρό, αλλά πραγματικό… Η ενωμένη κερκίδα, σε μία περίοδο ομόνοιας και συνοχής, λόγω της εθνικής και θρησκευτικής εορτής, έφθασε να χωρίζεται σε στρατόπεδα και να επιδίδεται σε ξύλο ολκής. Αυτό είναι απλά ένα δείγμα, όμως, το οποίο δεν μπορεί να αντιπροσωπεύσει και να χαρακτηρίσει έναν ολόκληρο λαό.

Στην Ελλάδα, όταν εκφράσεις μία άποψη υπέρ της πατρίδας σου κινδυνεύεις να χαρακτηριστείς εθνικιστής, από το τίποτα, κάτι που δεν συμβαίνει πουθενά αλλού στον κόσμο. Για να εισπράξεις τέτοια… στάμπα σε άλλη χώρα, θα πρέπει να προβείς σε δηλώσεις και πράξεις που ξεφεύγουν από τη λογική, σε αντίθεση με τη χώρα μας, που η ατάκα «θέλω να νικήσω την Τουρκία, παραμονή της 25ης Μαρτίου, γιατί μας είχαν τετρακόσια χρόνια στη σκλαβιά» λογίζεται ως εμετική προπαγάνδα. Δύο πράγματα επάνω σε αυτό: στη γειτονική χώρα την εβδομάδα πριν τον αγώνα με την Ελλάδα, είχε βγει ένα διαφημιστικό σποτ που έδειχνε δύο διπλανά διαμερίσματα (προσέξτε τους συμβολισμούς). Στο ένα ήταν μαζεμένοι Τούρκοι άνδρες και γυναίκες, που βλέπουν τον αγώνα και πανηγυρίζουν το γκολ της ομάδας της χώρας τους, ενώ στο άλλο ένα ανδρόγυνο Ελλήνων, που δεν βλέπουν το ματς, που και καλά εξελίσσεται εκείνη την ώρα, ετοιμάζονται να φάνε χωριάτικη σαλάτα και ακούνε συρτάκι. Όταν ακούνε τα πανηγύρια των… γειτόνων τους, κατσουφιάζουν και κοιτάζουν προς τη μεσοτοιχία κι εκεί βγαίνει το μότο: «Μην ενοχλείτε τους γείτονες»!

Αν είχε συμβεί κάτι αντίστοιχο εδώ, μυρίζομαι χαμό και μάλιστα κακό! Όπως και τις αντιδράσεις οσφραίνομαι, αν είχαμε νικήσει εμείς τους Τούρκους με αντίστοιχο σκορ και είχε βγει μία ελληνική εφημερίδα με τίτλο αλά «Χουριέτ»: «Κατακτητές της Αθήνας». Η ευαισθησία που έχουν οι περισσότεροι να μην προβαίνουν σε υπέρ πατρίδος δηλώσεις, με τον κίνδυνο τα λόγια τους να μεταφραστούν σε εθνικές κορώνες, χαλαρώνει πολύ το φρόνημα του λαού μας και αυτό θα φανεί περισσότερο στο μέλλον. Άλλωστε η μία κατάσταση με την άλλη, από αυτές τις δύο που περιγράφω παραπάνω δεν έχουν καμία σχέση, απλά εδώ συγχέονται και μάλιστα με κακή πρόθεση εξ αρχής. Μία ήττα στο ποδόσφαιρο, πάντως, παραμονή μιας τόσο μεγάλης εορτής, όσο και να κοστίζει στο γόητρό μας ξεπερνιέται. Το λυπηρό του παρόντος είναι μία τάση αμάθειας και προβολής της αγνωμοσύνης, η οποία κάθε χρόνο γίνεται και πιο έντονη.

Παρακολουθώντας το βράδυ του Σαββάτου το δελτίο ειδήσεων ενός αρκετά έγκυρου τηλεοπτικού καναλιού, κόντεψα να ξεχάσω πραγματικά τι γιορτάζουμε την Κυριακή. Άνθρωποι επώνυμοι (λες και οι υπόλοιποι είμαστε ανώνυμοι!), όπως συνηθίζουν να τους αναφέρουν, καλλιτέχνες γνωστοί (υποτίθεται άνθρωποι των τεχνών), πρότυπα και είδωλα (δυστυχώς) για πολλά παιδιά νεαρής ηλικίας, που τώρα διαμορφώνουν τη συνείδησή τους, δεν γνώριζαν τι ακριβώς συμβολίζει αυτή η ημέρα και αντί να ντραπούν μπροστά στην τηλεοπτική κάμερα, με κακόγουστες χαριτωμενιές διακωμωδήσαν την προκλητική άγνοιά τους, εκφυλίζοντας την έννοια της Ελλάδας και το αναφέρω αυτό απολύτως κυριολεκτικά. Ακούστηκαν απείρου κάλλους αποφθέγματα του στυλ «ο Κολοκοτρώνης φυλακίστηκε στις Σπέτσες», «η Επανάσταση άρχισε από κάπου στην Πελοπόννησο», «η Μπουμπουλίνα ήταν αυτή που ανατίναξε κάτι καράβια» και πράγματα τα οποία είναι πραγματικά απίστευτα.

Συνηθίζω να έχω στο μυαλό μου, κάτι που έχω διαβάσει και με κρατά σε πολλές περιπτώσεις της ζωής όρθιο, μέσα από δυσκολίες. «Άνθρωπος ή λαός που ξεχνά το παρελθόν του δεν έχει κανένα μέλλον»! Με μαθηματική ακρίβεια τα πράγματα δεν οδεύουν καλά σε κάποιους τομείς της κοινωνίας. Με βάση τα παραπάνω και επειδή τέτοιες ημέρες προσφέρονται για προβληματισμό, μπείτε στη διαδικασία να σκεφθείτε τι σας πόνεσε περισσότερο: η ήττα από την Τουρκία ή η βλακωδέστατη αμάθεια; Βοηθάω και λέω, πως υπάρχει σωστή απάντηση. Θυμηθείτε τέλος τι είδατε στη μαθητική παρέλαση του Σαββάτου και σας καλώ να τα αποθηκεύσετε στη μνήμη σας, ώστε να τα συγκρίνετε με τα του χρόνου! Ωραία τα γυναικεία μπουτάκια, δεν λέω, αλλά προτιμότερο είναι τα απολαμβάνουμε σε κάποιο νυκτερινό κέντρο διασκέδασης και όχι αυτήν την ημέρα…