Αρχηγός με τα όλα του ο Σισέ

Παίκτες σαν τον Τζιμπρίλ Σισέ και τον Πάμπλο Κοντρέρας κοσμούν με την παρουσία τους το ελληνικό ποδόσφαιρο. Δεν είναι μόνο οι παραστάσεις που έχουν στην καριέρα τους, αλλά και η εν γένει συμπεριφορά τους όχι μόνο εντός αγωνιστικών χώρων. Μπορεί ο πρώτος να… ξέφυγε λίγο με τις δηλώσεις του μετά το παιχνίδι κυπέλλου με την ΑΕΚ, αλλά για μένα δεν αλλοιώνεται η εικόνα του.

Του Τάσου Νικολόπουλου

Πάμε λοιπόν στο… παρασύνθημα! Ο Τζιμπρίλ Σισέ, μολονότι δεν κατάφερε να αγωνιστεί στο ντέρμπι της Τούμπας, απέδειξε για μια ακόμη φορά γιατί είναι αρχηγός του Παναθηναϊκού. Ο ίδιος δήλωσε τις προάλλες ότι είναι περήφανος ως αρχηγός, αλλά και η ίδια η ομάδα πρέπει να χαίρεται που έχει στο ρόστερ της έναν τέτοιο αθλητή. Παρά τη διάταση στον τετρακέφαλο, που υπέστη στον επαναληπτικό προημιτελικό κυπέλλου με την ΑΕΚ την περασμένη Τετάρτη, ακολούθησε την αποστολή στη Θεσσαλονίκη, υποβλήθηκε σε εντατική θεραπεία και γενικώς έκανε ό,τι περνούσε από το χέρι του για να μπορέσει να βοηθήσει την ομάδα του σε αυτό το τόσο κρίσιμο και δύσκολο παιχνίδι. Το γεγονός ότι αυτό δεν έγινε, δεν έχει σημασία. Στο δεύτερο ημίχρονο κατέβηκε στον πάγκο και εμψύχωνε με κάθε τρόπο τους συμπαίκτες του στην προσπάθεια τους να κρατήσουν το σκορ, δείγμα του πόσο πολύ έχει παθιαστεί με την ομάδα.

Κάτι αντίστοιχο ισχύει και για τον Πάμπλο Κοντρέρας. Επέστρεψε το μεσημέρι του Σαββάτου από την Χιλή, όπου μετέβη λόγω του θανάτου του πατέρα του και παρά την σωματική κούραση από το πολύωρο ταξίδι, αλλά και την ψυχολογική ταλαιπωρία, πήγε κατευθείαν στην προπόνηση και ζήτησε επιμόνως από τον Μάκη Χάβο να συμπεριληφθεί στην αποστολή και να παίξει, όπως και έγινε. Μπορεί να είχε χάσει τις προπονήσεις όλης της εβδομάδας, ωστόσο, ήθελε πολύ να αγωνιστεί, θεωρώντας ότι δεν πρέπει να λείψει από ένα ακόμη ντέρμπι, μετά από αυτό του κυπέλλου με τον Ολυμπιακό. Το χειροκρότημα των φιλάθλων την στιγμή που αντίκρισε την δεύτερη κίτρινη κάρτα του διαιτητή Τριτσώνη τα λέει όλα.

Μπορεί οι εποχές του ρομαντισμού να έχουν περάσει ανεπιστρεπτί, αλλά που και που υπάρχουν τέτοιοι επαγγελματίες για να μας θυμίζουν ότι δεν είναι μισθοφόροι και ότι το χρήμα δεν είναι το παν στη ζωή. Για κάποιους μετράει και η φανέλα. Τιμούν και με το παραπάνω τον σύλλογο που υπηρετούν, αλλά και τον κόσμο του. Άξιοι και μπράβο τους.