Έχει δίκιο ο Αταμάν για Βιλντόσα και Χουάντσο;

Ο Εργκίν Αταμάν είναι αναμφίβολα ένας ικανότατος προπονητής. Δεν το λέμε εμείς, αλλά το βιογραφικό του. Όμως δεν θα μπορούσε ποτέ να μπει στο… διπλωματικό σώμα. Ο Τούρκος προπονητής δεν έχει «φίλτρο» σε αυτά που σκέφτεται και δεν θα διστάσει να ψέξει δημοσίως τους παίκτες του, όχι κάποιον… συμπληρωματικό αλλά ακόμη και τα μεγαλύτερα ονόματα και συμβόλαια του ρόστερ, όταν κρίνει πως δεν του προσφέρουν αυτά που θέλει. Κι αυτό-επίσης-δεν το λέμε εμείς, αλλά η ιστορία του.

Είναι αλήθεια πως ο Παναθηναϊκός δεν έχει πάρει ως τώρα ούτε στο ελάχιστο αυτά που θα μπορούσε από τον Λούκα Βιλντόσα και λιγοστά από τον Χουάντσο Ερνανγκόμεθ. Και ο Αταμάν, κατά την προσφιλή του τακτική, έχει ήδη… διαπομπεύσει τον Αργεντινό («έπαιξε χάλια για ένα ακόμη ματς», είπε μετά τη νίκη στο Περιστέρι) και χθες το έκανε και με τον Ισπανό («Είχαμε πολύ χαμηλή παραγωγικότητα στην επίθεση από κάποιους παίκτες. Ακόμα και από έναν παίκτη που ξέρετε καλά. Κάποιοι παίκτες είναι μεγάλα ονόματα αλλά μέχρι στιγμής δεν έχω δει αυτό το επίπεδο. Δεν έχω δει την ποιότητά τους με βάση τις προσδοκίες μας», δήλωσε μετά την ήττα από την Μπαρτσελόνα).



Κάνει καλά ο Αταμάν; Είναι η ευθύνη όλη των παικτών ή μήπως όχι; Ας απαντήσουμε πρώτα στο δεύτερο σκέλος. Για τον Βιλντόσα ο Τούρκος θα έχει πάντα τη δικαιολογία πως η συγκεκριμένη προσθήκη δεν ήταν δική του επιλογή, αφού είχε αποκτηθεί προτού υπάρξει συμφωνία του προπονητή με τον Παναθηναϊκό. Και-όντως-ο Βιλντόσα δεν έχει προσφέρει τα προσδοκώμενα, πλην του δευτέρου ημιχρόνου απέναντι στην Μακάμπι. Ο Αργεντινός δείχνει έξω από τα νερά του, κάνει εύκολα λάθη, παίρνει κακές αποφάσεις, είναι «τρύπα» στην άμυνα παρότι έχει μέγεθος και αθλητικά προσόντα, ενώ γενικά δεν θυμίζει σε τίποτα τον παίκτη της Μπασκόνια και κατά διαστήματα του Ερυθρού Αστέρα. Όσον αφορά στον Χουάντσο, πέραν των δύο τελευταίων ντέρμπι απέναντι στον Ολυμπιακό, η προσφορά του δεν είναι η προσδοκώμενη. Μοιάζει άτολμος, σαν να ψάχνει τον ρόλο του στην επίθεση και δεν βγάζει την αυτοπεποίθηση που είδαμε στον παίκτη της εθνικής Ισπανίας.

Ένα πλαίσιο που δεν τους αξιοποιεί

Φταίνε όμως μόνο οι παίκτες που δεν έχουν προσφέρει βάσει της ποιότητάς τους; Η απάντηση είναι ξεκάθαρα όχι! Δεν μπορείς να περιμένεις από τον Βιλντόσα να λειτουργήσει σε μια περιφέρεια που απαρτίζεται από παίκτες με ανάλογα χαρακτηριστικά και παρόμοιες αδυναμίες, με ικανότητα με την μπάλα στα χέρια αλλά όχι μακριά από αυτή και με προβλήματα στην άμυνα. Ο Βιλντόσα αυτή τη στιγμή είναι στο ίδιο έργο θεατής με την περασμένη σεζόν, όταν υπέστη αγωνιστική καθίζηση από τη στιγμή που αποκτήθηκε ο Φακούντο Καμπάτσο και μοιραία πήρε την μπαγκέτα. Φέτος αναγκάζεται να ζει στη σκιά του Σλούκα, προσεχώς και του Ναν, συνεπώς τα περιθώρια να δείξει αυτά που μπορεί στενεύουν επικίνδυνα. Αντίστοιχα, δεν έχει λογική να περιμένεις από τον Χουάντσο να κάνει την μπάλα κομπολόι και να φορτώνει το αντίπαλο καλάθι με προσωπικό σκορ. Ακόμη και τους 27 πόντους στον τελικό του Ευρωμπάσκετ, δεν τους έβαλε με τέτοιον τρόπο. Αν έχεις τέτοιες προσδοκίες, πολύ απλώς απέκτησες λάθος παίκτη. Ο Ισπανός, όπως και κάθε off ball παίκτης, χρειάζεται μια καλή ομαδική λειτουργία για να αναδείξει το παιχνίδι του, να τον βγάλει σε ελεύθερα σουτ ή να αξιοποιήσει τις δράσεις του μακριά από την μπάλα.



Ο Αταμάν δήλωσε χθες «… Ο μόνος τρόπος για να βελτιώσουμε το παιχνίδι μας είναι να βελτιώσουμε τις ατομικές επιδόσεις», ωστόσο η λογική του θα έπρεπε να είναι αντίστροφη: ο μόνος τρόπος για να βελτιωθούν οι ατομικές επιδόσεις παικτών με συγκεκριμένα χαρακτηριστικά, είναι να βελτιωθεί το παιχνίδι της ομάδας. Ο Βιλντόσα μπορεί να προσφέρει αν έχει δίπλα του έναν παίκτη που δεν θα απαιτεί την μπάλα στα χέρια και ταυτόχρονα θα του καλύπτει τις αμυντικές αδυναμίες. Και ο Χουάντσο, ανήκοντας στην κατηγορία των πολύ καλών πλην όμως ετερόφωτων παικτών, μπορεί να δώσει περισσότερα σε μια εύρυθμη λειτουργία ομάδας, που δεν θα βασίζεται στις ατομικές εμπνεύσεις, αλλά θα έχει συνεργασίες που θα αναδεικνύουν τις αρετές του.

Yπάρχει τρόπος για όλα

Η αξιοποίηση ή μη παικτών από τον Αταμάν είναι ένα κεφάλαιο και η στάση του απέναντι στους παίκτες ένα άλλο. Η δημόσια κριτική σε αθλητές, ειδικά αυτούς που έχουν πίσω τους καριέρα, όνομα, επιτυχίες, συμβόλαια και κατ’ επέκταση εγωισμό, ίσως δεν είναι η πιο αποτελεσματική προσέγγιση. Μπορείς να πεις τα ίδια πράγματα κατ’ ιδίαν, σε όποιον τόνο θες και όχι να τους «δίνεις», βορά στα… θηρία των οπαδών, των ΜΜΕ και των social media. Φτάσαμε να ακούμε μέχρι και ότι θα ήταν προτιμότερος ο Κέντρικ Πέρι από τον Βιλντόσα ή και ότι ο Χουάντσο ξέρει μέτριο μπάσκετ ακόμη και για... ηθοποιός.



Ίσως ο ίδιος ο Αταμάν να θεωρεί πως αυτός είναι ένας τρόπος να τους αφυπνίσει και να τους κινητοποιήσει, αλλά είναι προφανές πως στην προκειμένη περίπτωση η απόδοσή τους δεν είναι αυτή που θέλει όχι λόγω έλλειψης διάθεσης, πάθους ή κινήτρου. Πιθανώς ο Τούρκος προπονητής να θεωρεί ότι έτσι θα τους κερδίσει, αλλά μάλλον είναι πιθανότερο έτσι να τους χάσει. Υπάρχει τρόπος για τα πάντα και δεν είναι ίδιος για όλους. Ο «βούρδουλας» έχει πάψει προ πολλού να αποτελεί μέσο διαπαιδαγώγησης. Κι επειδή οι παίκτες είναι… παιδιά, ανθίζουν περισσότερο με φροντίδα, αγάπη και στήριξη.