Αυτή η πρόκριση δεν ήταν αυτονόητη, δεν ήταν εύκολη, αλλά σίγουρα είναι η πιο «καρυδάτη» της Εθνικής. Σε ένα πεδίο αθέμιτου ανταγωνισμού, η ελληνική ομάδα νίκησε όχι απλώς το Βέλγιο, αλλά την παράνοια των «παραθύρων» και θα είναι παρούσα σε ένα ακόμη μεγάλο καλοκαιρινό ραντεβού, αυτό του Παγκοσμίου Κυπέλλου.
Την ώρα που o ανταγωνισμός έπαιζε «βρώμικα», καθώς οι Σέρβοι έπαιρναν τους διεθνείς της Παρτιζάν και του Ερυθρού Αστέρα αλλά απαγόρευαν τη συμμετοχή στον Παπαπέτρου και οι Τούρκοι ανακαλούσαν την άδεια του Μίσιτς επειδή έπαιζαν στο Βελιγράδι και είχαν άμεσο συμφέρον, η ελληνική ομάδα με το ελλιπέστερο και ταυτόχρονα πιο ανανεωμένο ρόστερ των τελευταίων ετών βρέθηκε να παίζει στο ίδιο «παράθυρο» με τις δύο πιο σταθερές σε σχέση με το καλοκαίρι σε επίπεδο σύνθεσης αντιπάλους.
Όλα ήταν εναντίον της: οι περιορισμένες επιλογές, ο λιγοστός χρόνος προετοιμασίας, η αλλαγή του μισού ρόστερ μέσα σε τρεις μέρες, οι άτιμες κινήσεις του ανταγωνισμού, ακόμη και η διαιτησία έδειχνε ώρες-ώρες εχθρική. Κι όμως μέσα σε όλη αυτή την τρέλα, η αγάπη για τη φανέλα έκανε τη διαφορά. Η Εθνική ομάδα επέζησε και τελικά θριάμβευσε όχι με πλεόνασμα ποιότητας ή εμπειρίας απέναντι στον αντίπαλο αλλά λόγω χαρακτήρα.
Ενός χαρακτήρα που έκανε ολόκληρο Καλάθη (που για κάποιους θεωρείται ακόμη… ξένος) να πάρει μεταμεσονύχτια πτήση για να είναι στην ομάδα, έστω και ως θεατής, από την Παρασκευή. Που έκανε ολόκληρο Παπανικολάου να γράψει υπερωρίες με 37:18 στο παρκέ λίγο πριν πάρει το αεροπλάνο για το Μόναχο. Που μεταμορφώνει τον Λαρεντζάκη όποτε φορά τα μπλε (τα οποία έχουν απογειώσει την καριέρα και την αυτοπεποίθησή του) σε αγρίμι σε άμυνα κι επίθεση. Που έκανε τον Λούντζη μετά από τρία χαμένα τρίποντα να βάλει το κρισιμότερο και να ρίξει, μαζί με τον Καλαϊτζάκη, ανελέητο κυνηγητό στα αθλητικά γκαρντ των Βέλγων. Που έκαναν τον Τσαλμπούρη να βγάλει δυναμισμό και σβελτάδα που δεν μας είχε συνηθίσει ανταποκρινόμενος σε άμυνα με αλλαγές και παγίδες. Και που οδήγησε τον Δημήτρη Ιτούδη να μη λογαριάσει ότι μπορεί να ρισκάρει να συνδεθεί με μια πιθανή αποτυχία πρόκρισης έχοντας να διαχειριστεί ένα ρόστερ με πολλούς περιορισμούς.
Ο στόχος επετεύχθη, η Εθνική ομάδα μπορεί να έχει ένα ακόμη λαμπρό καλοκαίρι, με φιλικά σε γεμάτο ΟΑΚΑ, με τον Γιάννη Αντετοκούνμπο και τους άλλους αστέρες της παρόντες και φυσικά μια τεράστια πρόκληση στα γήπεδα της Ασίας για κάτι μεγάλο στο Παγκόσμιο Κύπελλο αλλά και ένα εισιτήριο για τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2024.
Η επιτυχία, ωστόσο, δεν πρέπει να μας κάνει να ξεχάσουμε τη μεγάλη εικόνα. Μπορεί η αυταπάρνηση παικτών και προπονητών, η καλή διάθεση των συλλόγων και οι κινήσεις της ομοσπονδίας να αποσόβησαν έναν οδυνηρό αποκλεισμό, αλλά αν η FIBA με την Ευρωλίγκα δεν καθίσουν σε ένα τραπέζι και βρουν μια λύση, αργά ή γρήγορα μπορεί η Εθνική ομάδα να την πατήσει. Και σε κάθε περίπτωση είναι άδικο να προσδοκούμε συνέχεια από παίκτες ή και προπονητές να γίνονται… λάστιχο (όπως εύστοχα και μετά από μια επιτυχία σημείωσε ο αρχηγός Παπανικολάου) για να καλύψουν τις αμαρτίες των μεγάλων κεφαλιών του ευρωπαϊκού μπάσκετ θέτοντας σε κίνδυνο από την υγεία μέχρι και την υστεροφημία τους.
ΥΓ: Κι επειδή η ψυχή δεν φτάνει, η προπονητική μαεστρία του Ιτούδη και των συνεργατών του με την άμυνα με αλλαγές και παγίδες που έπαιξε στον Ομπασοάν στο δεύτερο ημίχρονο ήταν το κλειδί του ματς. Όπως και το αναγκαστικό small-ball που οδήγησε τους Βέλγους σε 26 λάθη και δεν τιμωρήθηκε παρά μόνο με 8 επιθετικά ριμπάουντ (μόλις 2 στο δεύτερο ημίχρονο).
*Την Κυριακή τα λέμε στον bwinΣΠΟΡ FM 94,6, 12:00-14:00, παρέα με τον Παναγιώτη Κεφαλά. Κουβέντα με πολύ μπάσκετ, ρεπορτάζ, ενδιαφέροντες καλεσμένους, κουιζάκια. Όσοι πιστοί, κοπιάστε στην παρέα μας.
Follow @ChristosRobolis
Ακολουθήστε τον bwinΣΠΟΡ FM 94.6 στο Google News για να μαθαίνετε πρώτοι τα τελευταία νέα από την Ελλάδα και τον κόσμο.
