Το My Way του Γιάννη Αντετοκούνμπο

Πρωταθλήματα έχουν πάρει πολλοί και θα πάρουν περισσότεροι στο μέλλον. Όμως ελάχιστοι το έχουν πετύχει μέσα από τόσο δύσκολη διαδρομή, αλλά και υπερασπιζόμενοι τις αρχές τους κόντρα σε όλους και όλα, όπως ο Γιάννης Αντετοκούνμπο.

Όταν το 2014 έγραφε στο Twitter πως «… ποτέ δεν θα αφήσω την ομάδα και την πόλη του Μιλγουόκι μέχρι να φτιάξουμε μια ομάδα πρωταθλητισμού», δεν ήταν μια ακόμη κενή υπόσχεση σαν τις χιλιάδες που έχουν ξεστομίσει με περισσή ευκολία αθλητές και τσαλαπάτησαν πριν αλέκτωρ λαλήσει τρις, με την πρώτη πιο δελεαστική πρόταση ή την πρώτη αναποδιά στη διαδρομή τους.

I'll never leave the team and the city of Milwaukee till we build the team to a championship level team..

— Giannis Ugo Antetokounmpo (@Giannis_An34) July 17, 2014

Ο Γιάννης Αντετοκούνμπο τήρησε την υπόσχεσή του κατά γράμμα. Έμεινε πιστός στην ομάδα που επένδυσε το μέλλον της πάνω του, σε μια πόλη που αγκάλιασε τον ίδιο και την οικογένειά του ενώ ακόμη και στην πατρίδα του κάποιον τον αντιμετώπιζαν σαν ξένο, σε συμπαίκτες που άλλοι απαξίωναν εύκολα, σε προπονητές που κάποιοι φόρτωναν το ανάθεμα, κυρίως όμως στα ιδανικά και τις δικές του αρχές.

Την ώρα που ο ένας μετά τον άλλο οι κορυφαίοι σταρ της λίγκας συνασπίζονταν και συνασπίζονται με άλλους της ελίτ αναζητώντας πώς θα… κόψουν δρόμο προς την κορυφή (Λεμπρόν Τζέιμς και Κέβιν Ντουράντ μερικά από τα πιο χαρακτηριστικά παραδείγματα), ο μαθημένος στα δύσκολα ακόμη και για την επιβίωσή του Γιαννάκης από τα Σεπόλια έκανε πράξη το My Way του Φρανκ Σινάτρα. Ουδέποτε έκανε χρήση του status του ως αστέρα για να επιβάλει πρόσωπα και καταστάσεις στους Μπακς, ανταπέδωσε την εμπιστοσύνη σε εκείνους που τον πίστεψαν πρώτοι, έδωσε πίστωση χρόνου σε συνοδοιπόρους που ίσως εξ αρχής δεν ήταν έτοιμοι για πρωταθλητισμό όπως και ο ίδιος αλλά έγιναν στην πορεία και δεν πέταξε κανέναν από τη σχεδία για να επιπλεύσει ο ίδιος.



Δεν υπαναχώρησε ούτε όταν όσοι άρχισαν να κατηγορούν τον ίδιο ως επαρκή μόνο για το «πανηγυράκι» της regular season και τα… «ασήμαντα» βραβεία της, ως έναν εξαιρετικό Ρόμπιν που όμως ποτέ δεν θα γίνει Μπάτμαν, ακόμη κι ως έναν αθλητή που ό,τι έχει καταφέρει το πέτυχε λόγω των σωματικών προσόντων με τα οποία προικίστηκε από τη φύση.

Και δικαιώθηκε… Οι «στραβές», όπως ο αποκλεισμός από τους Ράπτορς πρόπερσι ή τους Χιτ πέρσι δεν τον έκαναν να το βάλει στα πόδια, με κατεύθυνση κάποια πιο «λαμπερή» πολιτεία, κάποιο ισχυρότερο franchise, αρκετούς πιο φτασμένους συμπαίκτες και πολλά περισσότερα χρήματα. Τον έκαναν να πεισμώσει, να γίνει πρώτα καλύτερος ο ίδιος με πολλή δουλειά, μπασκετικά, σωματικά και πνευματικά, αλλά και να το μεταδώσει και στους υπόλοιπους.

Τα κατάφερε όχι γιατί είναι ένα εξωγήινο είδος με σωματικά προσόντα που όμοιά του δεν έχει δει ποτέ το ΝΒΑ και που δεν λυγίζει ακόμη κι όταν το γόνατό του… γυρίζει ανάποδα. Αλλά γιατί η μεγαλύτερη αρετή σε αυτό το Freak τελικά δεν είναι το κορμί του, αλλά το μυαλό και ο χαρακτήρας του.



Αυτός που του επιτρέπει να κλείνει τα αυτιά του και να μένει προσηλωμένος στο στόχο. Όχι μόνο όταν το αντίπαλο κοινό περιπαικτικά μετρά αντίστροφα όταν στήνεται ο ίδιος στις βολές ή όταν οι «φρουροί» του χρησιμοποιούν κάθε μέσο για να πειράξουν το μυαλό του. Αλλά κι όταν στην πατρίδα που ο ίδιος έχει διαφημίσει στα πέρατα της γης περισσότερο από κάθε άλλον, ορισμένοι… Αίλινες εξακολουθούν να τον θεωρούν «αράπη» ή λαθραίο.

Αυτός που τον κρατά προσγειωμένο την ώρα που άλλοι με το ένα εκατομμυριοστό της δικής του επιτυχίας ή και κατά φαντασίαν επιτεύγματα επιδεικνύουν αλαζονική συμπεριφορά.

Αυτός που τον κρατά δεμένο με την οικογένειά του, τους ανθρώπους που ήταν στο πλευρό του και πίστεψαν στον ίδιο από τις εποχές που ήταν ένα άσημο παιδί οικογένειας μεταναστών που απλώς προσπαθούσε να επιβιώσει. Κι όχι με εκείνους τους «όψιμους» υποστηρικτές, που τον αντιμετωπίζουν με ιδιοτέλεια, ως μηχανή παραγωγής χρημάτων ή για να κερδίσουν λίγη από την εκτυφλωτική λάμψη του.

Αυτός που τον κάνει να μην ξεχνά όσους τον βοήθησαν. Γιατί ανάμεσα σε φαστιστοειδή που τον κυνηγούσαν πριν θεριέψει (γνωστοί, γαρ, για το… θάρρος τους), υπήρχαν και άνθρωποι που από το υστέρημά τους πρόσφεραν στον ίδιο και την οικογένειά του λίγο φαγητό και κάποια ρούχα, στις εποχές της μεγάλης ανέχειας, όταν μοιραζόταν το ίδιο ζευγάρι παπούτσια με τον Θανάση στους αγώνες, όταν οι άλλες μανάδες έδιναν έξτρα κολατσιό σε συμπαίκτες του για να ταΐσουν και εκείνους, όταν περπατούσαν χιλιόμετρα στα σκοτάδια για να πάνε στην προπόνηση επειδή δεν είχαν λεφτά για εισιτήριο ή όταν οι αιματολογικές εξετάσεις τους έμοιαζαν με 80χρονου λόγω της αφαγίας και της αβιταμίνωσης. Και που ο ίδιος δεν ξεχνά ανταποδίδοντας, δίχως τυμπανοκρουσίες, μακριά από τα «φώτα» και ιδιοτέλειες, προσφέροντας σε οικογένειες που περνάνε σήμερα ανάλογες δυσκολίες.

Η ειδωλοποίηση αθλητών για τα επιτεύγματά τους είναι σύνηθες φαινόμενο, αλλά διόλου σπάνια άξια θαυμασμού είναι μόνο τα επιτεύγματά τους στο πεδίο δράσης τους. Πίσω από τη λαμπερή τους εικόνα, τους τίτλους και τα ρεκόρ, κρύβονται πολλές σκιές που μπορεί να παραβλέπουν οι fans τους, αλλά σίγουρα δεν ενδείκνυνται για παραδειγματισμό στους νεότερους. Υπάρχει όμως και ο Γιάννης Αντετοκούνμπο. Ένα εξαιρετικό πρότυπο για όλους τους νέους. Όχι όμως επειδή πηδά στη στρατόσφαιρα, καρφώνει με κάθε τρόπο, ταπώνει τους αντιπάλους του, βάζει 50άρες, κερδίζει πρωταθλήματα και σαρώνει τα ατομικά βραβεία. Αλλά γιατί κατάφερε όλα τα παραπάνω και θα πετύχει ακόμη περισσότερα στο μέλλον χωρίς να προδώσει στιγμή τον εαυτό του, τις αρχές και το ήθος του. Αυτό που διδάχτηκε από τον Τσαρλς και τη Βερόνικα σε κάτι υπόγεια στα Σεπόλια και του Ζωγράφου…



ΥΓ: MVP… check. Πρωταθλητής ΝΒΑ… check. Επόμενη πίστα… μετάλλιο με την Εθνική. Αμήν!



*Την Κυριακή τα λέμε στον bwinΣΠΟΡ FM 94,6, 12:00-14:00, παρέα με τον Παναγιώτη Κεφαλά. Κουβέντα με πολύ μπάσκετ, ρεπορτάζ, ενδιαφέροντες καλεσμένους, κουιζάκια. Όσοι πιστοί της πορτοκαλί, κοπιάστε στην παρέα μας.

Follow @ChristosRobolis